Carolina Drama 3

Witam!

Właśnie mam ochotę zrobić z tego opowiadanka tasiemca, ale gówno pewnie z tego wyjdzie. 

            Minęło trochę czasu. Może 4 dni, może 3, nie była do końca pewna, Każdy był spędzony z nim i to się liczyło. Tom został rzucony w niepamięć, nie rozumiał powodu, dla którego po 2 dniach chodzenia i wielkiej miłości, został rzucony, było mu przykro, ale jak powiedziała mu na odchodne „przeżyjesz”, miał dwa wyjścia: zabić się, albo z tym żyć. Był tchórzem i bał się bólu, więc musiał pogodzić się z tym, że dziewczyna straciła nim zainteresowanie… nie, nie, inaczej. Wymieniła go na lepszy model.

            Kirk, to chłopak marzenie, choć na początku miała go za totalnego gbura i pewnego siebie człowieka. Tak naprawdę był przesympatycznym kolesiem, który potrafił ją rozbawić do łez. A tego właśnie potrzebowała. Już nie raz, w ciągu tych kilku dni, chciała mu powiedzieć wszystko o sobie, bo miała do niego ogromne zaufanie, ale okropnie się bała wyśmiania. Zdawała sobie sprawę, ze raczej tego by nie zrobił, ale to był dla niej wstydliwy temat, bo przecież nie każdy jest chory na to co ona.

-Powinnaś przyjść kiedyś posłuchać jak gramy! – powiedział pewnego felernego dnia, w którym rozjechali jej kota. Nie miała ochoty wtedy na nic. Siedziała w swoim pokoju, słuchała swoich głosów, oglądała ścianę i płakała nad swoim marnym losem. Wyciągnęła wtedy z szafy wszystkie paski, jakie miała. Spięła je ze sobą, zostawiając pętle na końcu. Zaczepiła je jakimś cudem na lampie. Chwyciła dwoma rękoma i uwiesiła się, sprawdzając, czy wytrzymają jej ciężar. Udało się! Teraz szybko pobiegła do kuchni po stołek, żeby było łatwiej się powiesić. Założyła pętle na szyję i skoczyła. Już miało wszystko dobrze pójść, traciła świadomość, ale paski nie wytrzymały takiego napięcia i przerwały się. Tak ją to rozbawiło, że nie mogła się pozbierać z podłogi. Brzuch ją zaczął boleć od śmiechu, a potem śmiech przekształcał się w śmiechopłacz, potem był tylko płacz.

Nie udało się.

~*~

-Lumen! Ci ty masz z szyją?

-To – ojej, bandanka nie zakryła śladu po wczorajszej imprezie – nic takiego.

-Ktoś cię dusił?

-Tylko pasek.

-Słucham?!

-To nic takiego.

-Nic takiego?! Dziewczyno, próbowałaś się powiesić i mówisz, że to nic takiego?!

-Daj mi spokój, nie mam dziś ochoty się z tobą kłócić.

            Nic dalej nie musiał mówić. Dziewczyna wtuliła się w niego i zaczęła szlochać. Teraz wiedziała, że będzie trzeba mu wszystko wyśpiewać. Nie miała pojęcia jak długo tak stali wtuleni w siebie, jak długo płakała mu w kurtkę, ale było jej tak przyjemnie, że nie chciała przestawać. On chyba też nie miał najmniejszej ochoty tego przerywać. Wiatr cudownie rozwiewał ich długie włosy – jego były piękniejsze. Zdawać się mogłoby, że są parą, tak to z boku przynajmniej wyglądało. Cudowną chwilę przerwał on, swoimi pytaniami.

-Co się stało? Mała…

-Kirk, ja mam po prostu dość tego wszystkiego. Nie potrafię już żyć, chociaż ostatnią dobrą rzeczą w moim beznadziejnym życiu jesteś ty, ale to i tak za mało.

-Gdyby ci się udało… nawet nie chcę o tym myśleć!

-Ale niestety się nie udało.

-Niestety?! Dziewczyno, ja przez ciebie zwariuję! A nie… czekaj, już to zrobiłem!

-Oj przestań, to przecież nic takiego, do niczego poważnego nie doszło, żyję, więc się ciesz!

-Jasne, że się cieszę! Nawet nie wiesz jak bardzo! Następnym razem, jak coś równie głupiego przyjdzie ci na myśl, to masz do mnie zadzwonić, przyjść, cokolwiek, rozumiesz?

-Tak, tak.

-Powtórz?

-Co niby?

-To co powiedziałem, chcę się upewnić?

-Jak będę mieć myśli „s”, to przyjdę do ciebie, bądź zadzwonię.

-Zuch dziewczynka, a teraz chodź na piwko mała.

-Nie mwó tak na mnie?

-Bo co mi zrobisz? – Zaśmiał się i objął ją ramieniem. Miał już zabrać rękę, ale przytrzymała ją.

-Tak mi dobrze.

            Przysunęła się jeszcze bliżej niego i dała się prowadzić w nieznane.

~*~

            W tej sytuacji był bezsilny. Mógł tylko ją do siebie tulić i wmawiać, że wszystko będzie dobrze, że wszystko się w końcu ułoży jakoś. Pewnie by mu nie uwierzyła, dlatego wolał jej nie okłamywać. Brzydził się kłamstwem. Dziewczyna jeszcze mocniej się w niego wtuliła i szlochała w pierś.

-Ja już nie mam siły na to wszystko!

-Lumen, masz przecież mnie, jakoś damy sobie we dwoje radę, prawda? Będę cały czas przy tobie. Zrobię wszystko, żebyś poczuła się lepiej.

            „Gówno prawda, chłopak łże jak pies!”

-To mnie zabij.

-Wolałbym, żebyś żyła.

-Ja bym wolała umrzeć.

            Nie miał pojęcia, co tym razem się stało. Bał się powtórki z rozrywki. Nie marzyło mu się odwiedzanie jej w szpitalu przez jej głupotę. Rozumiał, że czuła się źle. Nie raz proponował jej wizytę u psychiatry czy psychologa, ale odmawiała. Pewnie się bała. On jednak uważał, ze to bardzo dobry pomysł. Może w końcu jej życie wyglądałoby normalniej. Ale była jeszcze jedna przeszkoda – matka. Nie była pełnoletnia, więc musiałaby pójść z jakimś opiekunem prawnym. Wstydziła się powiedzieć starszej, że coś jest nie tak z nią. Cud, że Kirkowi zwierzyła się ze swoich problemów i zmartwień. Stwierdzała u siebie schizofrenie. Słyszała w głowie okropny głos, który ją obrażał bądź kazał jej coś zrobić. Strasznie się go bała, walczyła z nim, ale czasem jej to nie wychodziło, wręcz pogarszało sytuację. Miała całe poharatane ręce i nogi od cięcia się żyletkami. Cięła się aż do tkanki tłuszczowej. Popijała nieraz tabletki alkoholem. Z całych sił próbowała ze sobą skończyć. Po zażyciu całego opakowania tabletek nasennych matki, zasnęła tylko na trzy dni. Z marnym skutkiem, bo się obudziła. Kirk wtedy był na nią bardzo wściekły, krzyczał na nią, ale ona wiedziała, że on się po prostu o nią martwi. Kochała go za to, że był ciągle przy niej, nie opuszczał jej nawet na krok. To jej wystarczało. W planach miała kolejny pomysł na skończenie ze sobą. Chciała się utopić. Może tym razem by się udało, kto wie. Nie mówiła o tym Kirkowi, bo bała się jego reakcji. Był dla niej kimś więcej niż przyjacielem. Zdawać się mogło, że on też coś mógł do niej czuć. Żadne z nich nie było na tyle odważne, żeby wyznać to co czuje drugiej osobie. Oboje mieli chęć na bliższy kontakt ze sobą i oboje również bali się posunąć o ten jeden krok dalej. Nie chcieli krzywdzić drugiej osoby.

-Może pogadam z twoją matką i powiem, ze potrzebujesz pomocy?

-Daj spokój, ona mnie tylko wyśmieje.

-Spróbować nie zaszkodzi. Poczekaj, zaraz wrócę.

-Oszalałeś?!

            Ale chłopaka już nie było, wyszedł z pokoju Zostawił ją samą z głosem i natłokiem myśli. Jeszcze tego brakowało, żeby matka miała ją za kompletną idiotkę i wariatkę w jednym. Ale chyba tak do końca jej nie doceniała. Okazało się, że była bardzo zmartwiona, kiedy Kirk z nią wrócił. Od razu ją do siebie przytuliła i zaczęły razem szlochać. Hammett zostawił je same. Był z siebie dumny.  Teraz był pewien, że wszystko dobrze się ułoży, że Lumen będzie w końcu szczęśliwa.

~*~

            To był ten dzień, w którym opowie wszystko co ją męczy obcej kobiecie. Strasznie się bała. Kirk powiedział, ze to tylko dla jej dobra. Cieszyła się, gdy ten zgodził się pojechać z nią i matką do psychologa. Była mu za to bardzo wdzięczna.

            Na dworze o tej porze było już ciemnawo. Śnieg za szybą ładnie się mienił na różne kolory. Właśnie jechała z matką i przyjacielem na wizytę u psychoterapeuty. Ręce trzęsły się jej ze strachu. Chłopak próbował ją zająć rozmową, żeby się tak nie stresowała. Dojechali na miejsce w jakieś 10 min. Budynek był zadbany, chyba świeżo malowany na beżowy kolor. Weszli do środka. Przed wejściem wisiała tablica z informacją gdzie, jaki specjalista przyjmuje. Pani Wioletta miała swój gabinet na pierwszym piętrze. Weszli po schodach. Serce jej coraz to szybciej waliło. Miała ochotę złapać Kirka za rękę, ale bała się jego reakcji. Korytarz był pozbawiony podłogi. Fachowcy właśnie kładli na nim płytki i malowali ściany na żółtawą barwę. Było pełno ludzi czekających na wizytę. Lumen rozglądnęła się. Już rzuciły jej się w oczy TE drzwi, za którymi czekała jej psychoterapeutka. Po obu stronach drzwi wisiały dwie zielone tablice z informacjami ojej usługach. Jak widać, nie zajmowała się tylko niedoszłymi samobójcami. Pomagała także m.in. dzieciom z wadą wymowy czy parą z problemami. Usiadła wraz ze swoim wsparciem na ławce i czekała na swoją kolej. Ludzie się dziwnie na nią gapili – miała takie wrażenie. Zza drzwi wyłoniła się wysoka, elegancko ubrana blondynka w średnim wieku. Była uśmiechnięta od ucha do ucha.

-Zapraszam.

            Lumen przełknęła ślinę i weszła do jej gabinetu. Było tam przyjemnie zielono. Na środku stało duże drewniane biurko a po jego obu stronach krzesła.

-Usiądź sobie wygodnie.

            Dziewczyna ściągnęła skórzaną kurtkę i odwiesiła na oparcie. Usiadła, tak jak powiedziała pani psycholog.

-Może na początek opowiesz coś o sobie Lumen?

-Ale ja nie mam pojęcia co. Nie jestem jakoś wybitnie interesującą osoba.

-Jak chcesz, to możemy od razu porozmawiać o twoich problemach. Co cię do mnie sprowadza? Rozmawiałam wcześniej z twoją mamą przez telefon i co nieco mi powiedziała o tobie. Teraz chciałabym coś usłyszeć od ciebie.

-Ja po prostu nie chcę już żyć.

-Od dawna się tak czujesz?

-Nawet nie pamiętam od kiedy.

-Okaleczałaś się?

            Dziewczyna podwinęła swoje rękawy i pokazała jeszcze świeże ślady po cięciu.

-Myślałaś o tym, żeby udać się do psychiatry? Nie ma się czego bać. To bardzo sympatyczny pan profesor. Na pewno ci pomoże.

            I tak to w skrócie wyglądało. Wizyta u psychiatry miała być za tydzień. Lumen strasznie się tego bała. Nie wiedziała, co może ją spotkać. W końcu to nie jakiś tam normalny lekarz od grypy czy przeziębień. Jeszcze stwierdzi, że jest popierdolona i zamknie ją z psycholami

~*~

            Dziewczyna rozsiadła się wygodnie na starej kanapie. W jednej ręce trzymałą piwo, które popijała ze smakiem. Obok siedział jakiś chłopak, potem jakaś laska i kolejna. Nie znała tych ludzi, ale przyszła na imprezę do Kirka, bo ją zaprosił, a to w końcu przyjaciel. Szukała go już po całym domu, ale nigdzie go nie mogła znaleźć, aż w końcu usiadła zrezygnowana pomiędzy obcymi ludźmi. Przylazł nawet Tom z jakąś lafiryndą, puszczalską laską ze szkoły. Z resztą, chuj z nim, gdzie KIRK?!

            I oto on! Wszedł ze dwiema skrzynkami piwa do domu. Odstawił je na podłogę. Już miała wstać i się przywitać, ale wyprzedziła ją jakaś blondi.  

            „Wiedziałem od początku. Widzisz, ma inną”

-Ooo moja Lumen! Jane, to Lumen, Lumen to Jane.

-Hej. – Niechętnie podała jej rękę na przywitanie.

-Lu, nie powinnaś pić.

-Oj zamknij się.

            Chyba zauważył, że dziewczyna nie jest w najlepszym nastroju na żarty. Złapał ją za wolną dłoń. Oh, co to było za wspaniałe uczucie. Odciągnął ją do kuchni i oparł się o blat.

-Co się stało maleńka?

-Kto to był?

-Jesteś zazdrosna?

-Jasne, że nie! – Ale była i on to doskonale wiedział, bo zaczął się śmiać.

-Kuzynka, spokojnie. Nikogo nie mam na oku. – Mrugnął do niej i podszedł bliżej.

-Stoisz za blisko.

-Mogę jeszcze bliżej. – zrobił jeszcze jeden malutki kroczek i prawie stykali się nosami. Dziewczynie serce podeszło do gardła. Złapał ją za biodra i przyciągnął do siebie. Musnął delikatnie jej usta, po to by za chwilę złączyć je w namiętnym pocałunku. Poczuła motylki w brzuchu i to naprawdę były motylki, nie tak jak poprzednio z Tomem. Wplótł ostrożnie rękę w jej włosy i pogłębiał pocałunek. Jego język tak cudownie ja pieścił, że miała wrażenie, że zaraz się rozpłynie. -No to ten…

-Nie musiałeś przerywać.

-Nie byłem pewien czy chcesz…

-I dlatego ci jeszcze języka nie odgryzłam?

-Więc nie jesteś zła?

-Jestem teraz najszczęśliwszą dziewczyną na świecie.