Cleymore - prolog

Witam!

Żyję. Nie wiem czy to źle czy dobrze. Zaczynam pisać coś nowego. Jak zwykle nie wiem o czym to będzie, czy będą jacyś muzycy i inni, zobaczymy co z tego gówna wyrzeźbię. Nie liczcie na "laf story". Powiedzmy, że to coś na wzór szmacianego kryminału. Jak liźniecie i spodoba Wam się smak prologu, to napiszcie, czy jest "ok", bo jak nie, to nie będę ciągnąć tej bajki dalej. Nawet nie zdajecie sobie sprawy jakie mam u Was zaległości. Jest przerwa, więc je nadrobię :)

            Odłamki lustra spadły na ziemię. Niektóre z nich odbijały światło ulicznych ulic, niektóre mroku, niektóre fragmenty jej sylwetki. Siedem lat nieszczęścia… razy trzy. To już prawie ostatnie lustro. Zostało jeszcze jedno w holu. Wielka tafla wisząca na ścianie w pięknej, ozdobnej ramie. Mogłoby się wydawać, że została ona wydarta ze starego, renesansowego obrazu. Prysło, jak pozostałe. Tylko przez sekundę widziała w nim siebie, a potem… pustka, łysa ściana… za to rama, ah co to była za rama. Dumna, potężna rama obejmowała kawałek muru i cień smukłej dziewczyny. Teraz to już dwadzieścia osiem lat nieszczęścia. Nie była pewna, czy należy też liczyć inne szklane przedmioty.

            Widok z okna był smutny, tajemniczy, okryty mrokiem. Noc wyglądała należycie, tak jak powinna. Dodatkowo padał deszcz, ale tylko podrasował tę porę swoim zaszczytnym pojawieniem się. To dobry czas, nie było tam, po drugiej stronie, żadnej żywej istoty. Dobrze dla nich. Budził się Ted, był naprawdę w porządku. Wiele ludzi uważało, że to zły człowiek. Czemu grzechem miało być zabicie kilku niewinnych kobiet? Człowieki zawsze były popierdolone, ona tak sądziła, on tak sądził, oboje ich nienawidzili. Lubiła go. Nie znała Theodora osobiście z powodu jednej prostej przyczyny – był martwy, ona żyła i miała ogromne pole do popisu. Mogła zrobić wszystko. Nie miała nic do stracenia. Kompletnie nic. Żyła sama z nienawiścią do dwunożnych. Była tą, która narodziła się po to by zabijać. Kochała widok płynącej krwi po podłodze, uchodzące życie z ofiar, a potem ten błogi spokój… cisza…

            Wypiła łyk swojej kawy. To nie najlepszy napój, kiedy jest noc. Nie można po niej spać… nie zamierzała odpłynąć do krainy snów. Westchnęła ciężko. Spojrzała na niewielki rewolwer, u boku którego leżało sześć równo ułożonych naboi. Załadowała je do bębenka i schowała całość do kabury. Gotowa! Broń palna była tylko tak na wszelki wypadek, nie lubiła jej używać. Nóż był praktyczniejszy, sprawiał więcej radości podczas popełniania zbrodni.

            Scyzoryk ogrzewał się w kieszeni jej jeansów. Była jeszcze maczeta leżąca na tylnym siedzeniu jej samochodu, nóż myśliwski przypięty do pasa i kilka innych starannie naostrzonych noży w domu. Każdy z nich miał swoje imię, każdy z nich był tak samo kochany, każdy z nich był przyjacielem, każdy z nich czuł już smak słodkiej krwi. Nie zapominajmy o solidnym, długim sznurze, który czasem służył jej pomocą.
-Czas zapolować na ludzi! – Zaśmiała się i odjechała spod domu.