Irremissibile error - 8

Witam!

Trochę trwało, ale nie mogłam się jakoś zabrać za pisanie.

Już zaczynam wymyślać na siłę wydarzenia, więc rozdział jest jaki jest.

Wybaczcie za miliony błędów, ale mam lenia i nie chce mi się czytać tego, żeby cokolwiek poprawić.

            Popełniasz samobójstwo. Jesteś tchórzem, czy może kimś, kto ma w sobie wiele odwagi? Tchórzysz, bo uciekasz do problemów, życia, od wszystkiego. Jesteś odważny, bo normalny człowiek nie jest wstanie zadać sobie taki ból, to przerasta jego psychikę. Więc kim ona była? A może kim nie była? Albo kim jest? Jest nikim, nie może się nazywać osoba, bo nie ma ciała, nie może mówić, że żyje, bo nie oddycha, a jej serce nie bije. Nie może mówić, że boli, bo jest tylko powietrzem. To dlaczego czuła, że się dusi, kiedy go widziała? Czemu miała wrażenie, że jej serce zatrzymuje się z szalonego biegu, kiedy był obok? Czemu cholernie bolało coś, czego nie ma? Czemu to takie skomplikowane?

            Snuła się chodnikiem. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał. Spotkała po drodze kilku szczęśliwców, do których los się uśmiechnął. Trzymali się za ręce, przytulali, całowali, ją to ominęło szerokim łukiem… nigdy tego nie doświadczy, a wieczność jest niewyobrażalnie długim okresem. Jakaś mądra osoba mówiła, że marzenia się spełniają… chyba jednak nie. Chociaż można by było się o to spierać. Była przy Slashu, który coś do niej czuł, a to że była martwa, to przecież nie jest jakoś bardzo istotne. Kopnęła pustą puszkę i włożyła ręce do kieszeni od spodni. A miało być tak pięknie… „Ważne, że on jest szczęśliwy… to jest najważniejsze…” Wbrew pozorom miała uczucia. Może i wybuchała często gniewem, krzyczała, ale… to było tylko wołanie o pomoc, nie potrafiła znieść tego wszystkiego, co w niej siedziała. Mało osób o tym wiedziało i dlatego źle ją osądzali.

             Była już niedaleko. W sumie nie miała pewności, czy zastanie ją w domu. Mogła być teraz u Hudsona i robić rzeczy, o których ona mogła tylko śnić… po prostu jej marzenia spełniały się innej lasce. Wejście do środka bez robienia hałasu, nie było jakoś specjalnie trudne, kiedy jest się duchem. Znalezienie pokoju tej szmaty trochę jej zajęło. Na początku pomyliła ją z jej siostrą, która była znacznie ładniejsza. Rhoda sobie smacznie spała w cieplutkim łóżeczku, przykryta mięciutką, puszystą kołderką. Lilith uśmiechnęła się złowieszczo i podeszła do jej łóżka. Nachyliła się, żeby się jej lepiej przyjrzeć.

-Ojeju, jakaś ty paskudna. Przecież stać go na coś lepszego.

            Odgarnęła jej kosmyk włosów z twarzy, żeby mieć jeszcze lepszą widoczność, co tylko pogorszyło sprawę z jej wyglądem.

-Najładniej byś wyglądała pod poduszką skarbie, też tak uważasz? Nie… to by było za proste i za mało bolesne…

            Zaśmiała się złowieszczo i zeszła na dół do kuchni, która przypadła jej do gustu.

           

-Pali się kurwa?!

            Slash podniósł się leniwie z kanapy. Posnuł się do drzwi, żeby je otworzyć. Nie zdążył dobrze nacisnąć klamki, a na jego szyi wisiała dziewczyna. Pogłaskał ją po włosach. Czuł, że jego koszulka robi się mokra.

-Rhoda, co się stało?

            Odsunął ją od siebie na długość ramion, żeby spojrzeć jej w oczy. Przez te łzy prawie ich nie widział. Nie zdawał sobie sprawy, że ktoś może wpaść w taką histerię.

-Popatrz!

            Podniosła swoją koszulkę do góry, ukazując mu swój brzuch.

-Kto ci to kurwa zrobił?!

-Ja… ja nie wiem!

-Jak to nie wiesz?!

-No normalnie. Położyłam się w nocy spać, a gdy się obudziłam, to już było i…

-Kochanie… myślę, że powinniśmy pojechać do lekarza.

-Nie trzeba, już się zagoiło i…

            Hudson objął ją ponownie. Domyślał się, kto mógł tak strasznie oszpecić jej ciało. Rana nie wyglądała za dobrze. Była długa. Ciągnęła się po przekątnej od prawego boku do lewego biodra. Wiedział, że Lilith jest szalona, ale myślał, że jest całkiem nieszkodliwa. Teraz wiedział do czego zazdrosna kobieta jest zdolna.

-Nie boli cię?

-Może tylko troszkę.

-Chodź. Zrobię ci coś do picia.

            Zaprowadził ją do swojej kuchni i posadził na krześle. Zajął się szukaniem jakiegoś czystego kubka i wstawianiem wody na herbatę.

-Ja… Slash… ja nie wiedziałam, że lunatykuję.

            Osłupiał. Nie sądził, że blondynka wysnuje taki wniosek.

-Ale ona jest głupia!

Usłyszał dobrze znany mu śmiech. Ciarki przeszły mu po plecach.

„Lilith! Oszalałaś?! Jesteś popierdolona!”

-Spierdalaj! Nienawidzę jej, rozumiesz?! Nienawidzę, więc nie zdziw się, jak dziś obudzisz się obok trupa!

„Nie zrobisz tego!”

-O co chcesz się założyć?! Nawet nie wiesz, do czego jestem zdolna. Popatrz... nie żyję, więc

-To pierwszy raz?

-Tak… przyznam się, że zawsze miałam myśli samobójcze i czasem się cięłam, ale nie groźnie, a teraz… to już przesada!

            Rozpłakała się ponownie. Gitarzysta kucnął przy niej i pogłaskał ją po nodze.

-Zostań dziś u mnie na noc.

nawet nie trafię do więzienia. Nie mam sumienia, więc nie będzie mnie nic gryźć. W sumie… to nie takie głupie, żeby zabić kilka osób, którym się należy śmierć, a moja lista z każdym dniem robi się coraz dłuuuższaaaa. Nie kochasz jej i nigdy nie pokochasz, więc nie stawaj w jej obronie. To nie jest laska dla ciebie. Sam nie wiesz, czemu z nią jesteś, nic do niej nie czujesz, nie powinno ci być jej szkoda. Będzie śmiesznie, jak zaczniesz się obwiniać o jej śmierć. I słusznie. Bo wszystkiemu będziesz winien. Gdybyś mnie wtedy nie wyśmiał, nadal bym żyła, a Rhodzie włos by z głowy nie spadł. To tylko wyłącznie twoja zasługa. Przyczyniłeś się do powstania potwora.

-Slash… woda.

            Blondynka wyrwała go z przemyśleń. Wstał i poszedł zrobić jej herbatę. Lilith stanęła obok niego i wpatrywała mu się hipnotyzująco w oczy. Przerażała go, była straszna, zmieniła się za bardzo.

-To nie moja wina, że taka jestem. Jestem taka przez ludzi, którzy mnie za życia krzywdzili, również przez ciebie. Teraz po prostu doszłam do wniosku, że bycie miłym nie jest opłacalne, wręcz przeciwnie, przynosi wiele strat i sama przez to cierpię. To trochę nie fair, chciałam ci pomóc, teraz też chcę ci pomóc, zrozum to wreszcie. Chcę ci pomóc pozbyć się tego problemu!

            Wskazała na rozpłakaną dziewczynę i pocałowała go na odchodne w policzek.

            Rhoda weszła do sypialni owinięta jedynie białym ręcznikiem, który zakrywał ciekawe partie jej ciała. Slash odwijał ją z niego samym spojrzeniem. Włosy miała mokre od kąpieli. Woda spływała po jej ramieniu. Kropelki wyglądały jak drogocenne diamenciki. Jej oczy były takie serdeczne, tak pięknie się do niego uśmiechała. Powoli wstał i podszedł do niej. Odrzucił jej pukle do tyłu i pogładził delikatnie szyję. Nachylił się i musnął ją ustami. Dziewczyna zachichotała cichutko. Objął jej policzek i zatopił się w jej ustach. Przyległa do niego swoim ciałem. Pocałunek był długi i bardzo zmysłowy. Dziewczyna przyjęła jego ciepłe usta z ogromną przyjemnością. Całowali się bez opamiętania, zupełnie jakby jutro miał się wydarzyć koniec świata. Ostrożnie położył ją na łóżku. Odgarnął jej pojedyncze loki z czoła i ucałował je. Przejechał wierzchem dłoni po policzku, jakby była tylko wytworem jego wyobraźni. Na szczęście była prawdziwa i nie musiał iść zaklepywać sobie kwatery w szpitalu psychiatrycznym. Jej wzrok przeszywał go na wylot. Czekała na jego dalsze posunięcie. Nie poganiała go, a on nie zamierzał być gwałtowny. Miał ją teraz tylko dla siebie. Nie musiał się martwić tym, że miał godzinę na jej zaliczenie. To nie była taka dziewczyna jak pozostałe. Ta była wyjątkowa. Powoli, nie śpiesząc się, zaczął odpakowywać ją. To, co kryło się pod tym złośliwym materiałem, ucieszyło jego oczy. Na początek objął jej piersi dłońmi. Delikatnie przejechał po jej sutkach kciukami. Westchnęła głośno, widocznie była zniecierpliwiona i spragniona. A może to z rozkoszy? Przeciągnął język po jej mostku. Smakowała cudownie. A jakby inaczej? Doprowadzała go do szału. Pewnie o tym nie wiedziała, ale tak było. Chwyciła go za kark swoją drobną dłonią i przyciągnęła do swoich krwistych ust. Jej palce wplotły się w jego loki. Po chwili puściła je i usiłowała zedrzeć z niego, bo nie ściągnąć, koszulkę. Musiał jej pomóc, żeby trwało to w miarę krótko, aby jak najmniej utracić czasu na oderwanie się od niej. Czuł jej opuszki palców na swoich plecach. Błądziła nimi bez opamiętania i bez żadnego celu. Zmusiła go, żeby się na niej położył. Przygniótł ją sobą, nie przeszkadzało jej to. Spojrzał w jej oceaniczne oczy. Rhoda pogłaskała go czule po głowie i uśmiechnęła się. Chłopak przytrzymał jej dłoń na swoim policzku i zamknął oczy. Przysunął jej dłoń do swoich ust i zaczął ją całować. Klęknął nad nią. Bez większego namysłu podkurczył jej nogi. Pochylił głowę niżej i zaczął całować wewnętrzną część jej ud.  Przesuwał się coraz wyżej, a ona zaczęła coraz głośniej dyszeć. Doskonale wiedział, czego w chwili obecnej pragnęła jego kobieta. Na dobry początek złożył pocałunek na jej kobiecości. Ponowił pocałunek, tym razem już jego język zaczął zawadiacko penetrować jej wnętrze. Kątem oka zauważył zadowolenie na jej twarzy. Miała przymknięte oczy i zagryzioną, dolną wargę. Jęknęła cicho. Dłużej sam już nie mógł czekać. Wstał i rozebrał się do końca. Blondynka chciała już klęknąć, żeby zająć się jego męskością, ale chłopak pchnął ją delikatnie na łóżko i opadł na nią. Nakierował swojego członka i wszedł w nią. Na początku umieścił w niej tylko główkę penisa i zaczął powoli się w niej poruszać. Co jakiś czas zagłębiał się w niej coraz bardziej. Jej ciepłe i mokre wnętrze z przyjemnością przyjęło go całego. Z czasem zaczął się poruszać w niej coraz szybciej i mocniej. Dziewczyna przeżywała już swój orgazm, a on jeszcze nie i uparcie do niego dążył. W końcu wchodził w nią pojedynczymi pchnięciami, umieszczając w niej swoją spermę. Ucałował ją na koniec w czoło i położył się obok swojego anioła.

-Kocham cię.

            Szepnęła i wtuliła się w jego klatkę piersiową.

-Ojejuś, jaka ona jest słodka.

            Wkurwił się, gdy usłyszał drwiący śmiech kogoś, kogo zaczął nienawidzić.

-Podoba mi się kolor jej włosów, a oczy? Mmmm… oczy są takie niewinne. Sama bym chciała takie mieć. Jak sądzisz, ładnie bym wyglądała z niebieskimi tęczówkami? Z resztą… mogę sobie wziąć te jej i trzymać w formalinie. Ohh… to byłoby cudowne. Mogłabym je oglądać caaaaały czas. Takie ładne oczka to rzadkość.

-Ja ciebie też.

            „Jeżeli ją tkniesz…”

-To co? Zabijesz mnie?! – Zaśmiała się. – Bez obawy. Rhoda nie jest na mojej czarnej liście, na razie. Jak już, to zajmuje dalekie miejsce. Poza tym, ona nie zasługuje na śmierć, jest na to za żałosna. Czytałeś jej pamiętnik?! Doprawdy, zabawna z niej istotka, tak się w nim żaliła jaka to jest beznadziejna. Chociaż najciekawsze wpisy były o tobie, jak to cię kocha, jakiś to wspaniały. Pozazdrościć tylko. Mam nadzieję, że ta suka cię nie skrzywdzi, jak innych, wtedy już nie przymknę na to oka… a teraz wybacz, mam dziś w nocy ciekawe rzeczy do robienia. Śpijcie dobrze, moje kochane robaczki.

-Dzień dobry śpiochu!

            Rhoda uśmiechnęła się i pocałowała go w policzek.

-Długo spałem?

-Noo… już prawie południe. Chciałam zrobić ci śniadanie, ale nie wiedziałam, o której zamierzasz się obudzić. Ale siadaj, zaraz coś wykombinuję.

-Nie trzeba…

-Trzeba. Musisz jeść. Jajecznicę mogę zrobić, chcesz?

-Tak, poproszę.

            Hudson postanowił zrobić sobie kawę. Na stole dostrzegł leżącą gazetę. Dziewczyna zauważyła jego spojrzenie.

-Kupiłam rano… tylko dlatego, że na pierwszej stornie był dość ciekawy nagłówek „Makabryczne morderstwo” i to w naszym mieście!

            Slash rzucił się na czasopismo. Zaczął szybko czytać artykuł… zamarł. Zostało zamordowane starcze małżeństwo mieszkające na obrzeżach Los Angeles. Ciało mężczyzny było pocięte w różnych miejscach, rozczłonkowane, musiał cierpieć podczas egzekucji. Kobieta natomiast została zabita poprzez dekapitację. Oboje byli pozbawieni oczu, których nigdzie nie znaleziono. Sprawca nadal biegał na wolności… „i długo jeszcze pobiega”.

-To straszne prawda?

-Tak i to bardzo!

-Wiem, że nasze miasto nie należy do najbezpieczniejszych, ale takie coś? Chyba zaczynam się bać wychodzić gdziekolwiek! Co za biedni ludzie… Ci mordercy są pojebani jacyś! Przecież oni pewnie mieli kochające ich dzieci, rodzinę… nie rozumiem, jak tak można kogoś zabić!

-Uwierz, że bardzo cierpieli. Aż miło było patrzeć na tryskającą krew. Wszędzie było czerwono. Z chęcią przyniosłabym ci jakieś zdjęcia, ale nie pomyślałam o tym, żeby zabrać ze sobą aparat… i to cudowne uczucie, że się mnie boją! Patrzyli się z takim przerażeniem. Niewyobrażalnie mi się to podobało, ale to dopiero początek… czekają cię coraz ciekawsze artykuły.