Irremissibile error - 7

Witam!

Zdaje się, że pan Rose ma dziś urodziny, życzymy więc rudzielcowi wszystkiego najlepszego!

Z tego rozdziału jestem bardzo niezadowolona, ale nie miałam mocy, żeby wymyślić i napisać coś innego.

Był przepiękny marcowy dzień. Zero chmurek na niebie, nawet ludzie wydawali się mniej chamscy i wredni niż zwykle. Weszła do niewielkiego sklepu muzycznego. Nie bywała tu często, ale jak już zaszczyciła właściciela swoją obecnością, to wychodziła obładowana płytami. Dzwonek sygnalizujący otwierane drzwi, dumnie zabrzęczał. Po przekroczeniu progu jej nos został podrażniony przez zapach papierosów i od razu nabrał chęci na zapalenie. Sprzedawca nawet się jakoś ożywił. Pomieszczenie wypełniała piosenka Davida Bowiego, którego jakoś specjalnie nie lubiła. Weszła między regały. Ominęła swój ulubiony dział.

-G… g...

-Może w czymś pomóc?

            „Zawsze chcą kurwa pomagać, kiedy ich nie potrzebuję!”

-Nie, dziękuję.

            Obdarzyła faceta miłym uśmiechem i szukała dalej.

-Czego szukasz?

-Płyty?

-Doprawdy? – Zaśmiał się. Myślał, że to żart. – A jakiego zespołu?

-Guns… i coś tam dalej…

-Hmm… popatrzmy.

            Stanął trochę bliżej niej. Nie podobało jej się. Śmierdział tanią wodą kolońską. Odsunęła się troszeczkę i pozwoliła mu działać.

-Guns n’ Roses, tak?

-Myślę, że tak.

-Która?

-Nie wiem…

-„Appetite for destruction” czy „G N’ R Lies”?

-Wezmę obie. Są jeszcze jakieś?

            Nie miała pojęcia, co go tak rozbawiło. Zadała normalne pytanie!

-Przepraszam, powiedziałam coś śmiesznego?!

            Bardzo nie lubił, kiedy z niej kpiono, więc nic dziwnego, że podniosła głos na tego przemiłego chłopaczka. Chyba wtedy zrozumiał, że dziewczyna na niego nie leci. Zapłaciła za płyty i wyszła szczęśliwa ze sklepu. Wrzuciła je do swojego skórzanego plecaczka. Odszukała w kieszeni od kurtki paczkę papierosów i zapalniczkę. Musiała się trochę odstresować przez tego dupka.

            Z góry założyła, że ten zespół o pedalskiej nazwie nie będzie miał dobrego materiału, który mógłby jej się spodobać. Preferowała starsze kapele pokroju Black Sabbath, Led Zeppelin, Depp Puprle, a nie przepadała za nowymi gwiazdkami, które nagrywają jedną dobrą piosenkę, robią do niej teledysk, szczytują przez miesiąc na pierwszych miejscach w radiach, a potem są rzucani w niepamięć. Zaczęła od tej, która na okładce miała krzyż z czaskami. W międzyczasie zbiegła na dół zrobić sobie herbatę. Woda niemiłosiernie długo się gotowała, zupełnie jak na złość!

            Podobało jej się to, co usłyszała. Muzyka wcale nie była taka głupia, jak sądziła. Była melodia, dość dobry tekst, świetny wokal… gitara! I to wszystko połączone w jedno… w Guns n’ Roses.

            Ostatnia noc… dlaczego rozmowa zeszła na ten temat? On wiedział, że jest sławny, ale bolało go to, że pomyślała, że chce ją tylko zaliczyć i zapomnieć. Dawny Slash zapewne by tak zrobił bez chwili zastanowienia, ale ten nowy, lepszy... nie, nie zrobiłby tego. Czułby się z tym strasznie. Nie chciał nią sponiewierać. Z resztą nie zależało mu tylko na seksie, chciał przecież czegoś zupełnie innego.  Rhoda… Rhoda była dziwna. Jej humor zmieniał się bardzo szybko… była inna i nie wiedział, czy to jakoś przypadało mu do gustu. Z resztą… nie była w jego typie. Poza tym, czy jego serce było zdolne, żeby kochać, czy potrafił? Nawet jeśli… to nie była tą jedyną.

-Zapomnij o niej…
-Lilith?!

            Ucieszył się, kiedy usłyszał jej głos. Siedziała sobie wygodnie na kanapie i wpatrywała się w swoje dłonie. Wyglądał tak cudownie. Jej wielkie oczy spojrzały na niego. Chciała coś powiedzieć, ale nie mogła wyrzucić z siebie tego.

-Przepraszam… wtedy na tym cmentarzu…

-Miałaś prawo się zdenerwować.

-To mnie nie usprawiedliwia wcale, ale… Slash… nie możesz myśleć o mnie w ten sposób! Jestem kurwa martwa, nie rozumiesz?!

-Nic na to nie poradzę. Serce nie sługa.

-Proszę cię… tak nie może być. Jestem z innego świata…

-Nie obchodzi mnie to.

-Jak cię to kurwa może nie obchodzić?! To jest… poważna sprawa, nie rozumiesz?! Błagam cię, zrozum, nie zmuszaj mnie, żebym odeszła już na zawsze!

-Nie! Lil, nie możesz odejść! Ja… zabiję się wtedy!

-Nie pierdol takich głupot!

-Nie wierzysz mi?! Już raz prawie mi się udało.

-Nie zrobisz tego, rozumiesz?! Masz szansę, żeby przeżyć wspaniałe chwile na tym świecie, nie marnuj tego tak jak ja! Żałuję, każdego dnia… siedzę i mówię, jaka to byłam głupia, żałuje, nie popełniaj moich błędów do cholery!

            Hudson podszedł do niej niepewnie. Chciał się przysiąść, ale ona gwałtownie wstała. Miał ochotę pogłaskać ją po policzku, ale uciekała od jego dotyku. Nie chciała, żeby stał tak blisko, denerwowała się przez to jeszcze bardziej. Zdawało mu się, że uroniła łzę…

-Dobrze wiesz, że to nie ma najmniejszego sensu. Jestem martwa i okropna…

-Lil, nie mów tak. Nie jesteś okropna lecz wspaniała.

-Nie, nie pocieszaj mnie tak. Nie znasz mnie.

-Może w swoich oczach jesteś zła, ale nie w moich.

            Złapał ją delikatnie za dłoń… objął jej policzki i wytarł kciukami płynące łzy… przymknęła na chwilę oczy. Nie potrafiła na niego patrzeć… Czemu była taka głupia? Nie powinna się pojawiać, powinna nadal być w ukryciu.

-Lil…

-Slash, proszę cię. Później będzie już za późno.

-Ciii… tęskniłem.

            Musnął delikatnie jej policzek… a potem usta. Odczuł tylko chłód, nic więcej… po chwili trzymał w ramionach samo powietrze.

           

            Krążyła po pokoju. Nie lubiłaś być dręczona przez swoje sumienie. Czemu była taka głupia? Czemu pytała się o takie rzeczy?! Narzuciła na siebie skurzaną kurtkę i wyszła. Zastanawiała się, czy uda jej się trafić do jego domu… wtedy była nawalona, było ciemno… teraz jest dzień i chyba będzie trudniej tam dotrzeć… poza tym, mieszkał na drugim końcu miasta. Wsiadła w autobus. Nie była pewna czy ten akurat dojedzie tam, gdzie by chciała. Może śmiesznie to zabrzmi… ale to była pierwsza przejażdżka miejskim środkiem transportu. Zwykle wozili ją rodzice, znajomi… kupiła bilet u kierowcy i zajęła pierwsze wolne miejsce przy oknie. Obserwowała drogę, nadal nie była pewna, czy to właściwy bus.

            Wysiadła dopiero na ostatnim przystanku. Rozglądnęła się dookoła. Totalne pustkowie… jednak… trafiła chyba do celu. Pamiętała, że przechodzili obok takiego brzydkiego domu, który stał sto metrów od niej. Skręciła w węższą uliczkę, bo chyba tak wtedy szli…

            Zapukała do drzwi… nie myliła się! Była we właściwym miejscu! Uśmiechnęła się uroczo do gospodarza. Rzuciła mu się na szyję i pocałowała go w policzek na powitanie.

-Heeej! Mam nadzieję, że nie przeszkadzam za bardzo… zadzwoniłabym, ale nie mam twojego numeru i…

-Nic się nie stało, wejdź.

            Wpuścił ją do środka. Rhoda była naprawdę uradowana, sama nie wiedziała czemu. Może dlatego, że spotkała w końcu kogoś, przy kim dobrze się czuła, z kim się dogadywała…

-Slash… chciałam cię przeprosić za wczoraj… ta ostatnia rozmowa nie powinna była mieć miejsca i… nie byłam sobą, byłam nietrzeźwa i… przepraszam…

-Rhoda… nic się takiego nie stało. U mnie takie rozmowy są na porządku dziennym, nie przejmuj się.

-Ale strasznie mi głupio, bo… wtedy zachowałam się gorszej niż dziwka, a ja naprawdę taka nie jestem!

-Naprawdę, to nic takiego. Ale wiem, jak możesz odpokutować.

            Jej oczy zabłysnęły. Zaczynała mieć brudne myśli? Chyba tylko to jej przyszło na myśl.

-Tak?

-Taa… mamy dzisiaj mała imprezkę z zespołem… może poszłabyś ze mną?

-Mówisz serio?! - Ucieszyła się jak małe dziecko.

-Jak najbardziej. Z resztą… nie znasz jeszcze całego składu Guns n’ Roses, więc…

-Uwielbiam Cię!!!

            Zaczynała mieć dość tego pieprzonego świata. Slash z każdym dniem wkurzał ją coraz bardziej. Jego zachowanie ją irytowało, a nic z tym nie mogła zrobić. Wspominała wszystkie chwile, które z nim spędziła. Wtedy było miło, rozmawiali, śmiali się, a teraz wszystko się waliło jak domino.  Czuła, że z jej serca nie wiele zostało… topiła się w swoich łzach… potrzebowała pomocy, ale kto się nią przejmuje?

            Szła rozwścieczona ulicą. Wiatr rozwiewał jej długie włosy, co rozwścieczało ją jeszcze bardziej. Wszystko ją wkurwiało. Nie przepraszała, kiedy potrącała kogoś ramieniem, ludzie się oglądali, ale nic nie mówili. Stawiała duże kroki… jednak z każdym krokiem nie było lepiej. Kipiała, robiła się czerwona. Nie rozumiała gry Slasha. Raz był taki a potem taki, gubiła się w tym, on pewnie też. Ujrzała w oddali most… duży, czerwony most przechodzący z jednej strony ulicy na drugą. Uśmiechnęła się do siebie i zmieniła początkowy zamiar zrównania Hudsona z ziemią.

            Spojrzała w dół. Może wysokość nie była za duża, ale w dole widziała mnóstwo szybko przejeżdżających samochodów. Jakimś cudem wdrapała się na murek. Rozłożyła dłonie i przymknęła oczy. Wiatr głaskał jej twarz… nikt nic nie mówił, nikt nic nie słyszał, nikt nie widział spadającej dziewczyny, nikt nie widział dziewczyny rozjechanej przez kilka samochodów.

            Usiadła i rozglądnęła się. Śmiała się w niebogłosy, kiedy kolejne pojazdy przez nią przejeżdżały. Powoli wstała i otrzepała się z kurzu. Jak gdyby nigdy nic opuściła jezdnię… podobne rzeczy robiła wiele razy. Łudziła się, że w końcu się uda i zniknie na zawsze, ale z drugiej strony dawało jej to wielką frajdę. Takie bezsensowne i bezcelowe próby samobójstwa, który już nigdy się nie powiodą.

            Owa impreza, na którą Slash zaprosił tą zdzirę miała się odbyć w domu na Sunset Strip. Nie było trudno zgadnąć, gdzie dokładnie… już słyszała głośną muzykę i co jakiś czas potykała się o puszkę piwa, albo wdeptywała w rozbite szkło. Musiała przyznać, okolica była dość przyjazna. Przy wejściu stała obściskująca się para, która tylko wywołała u niej odruch wymiotny. Nie zawracając sobie nimi głowy, przekroczyła próg. W środku było pełno ludzi… ubranych w skóry albo oczojebne kolory. Czasem trudno było się połapać, kto jakiej jest płci. Zdecydowanie dobrze się tu czuła… teraz żałowała, że jest osobistością z zaświatów i raczej nie może się porządnie zabawić z żadnym facetem, a kilku już wpadło w jej oko. Na kanapie rozpoznała rozwalonego Duffa całującego się z Shelly, nie sądziła, że tak dług będą ze sobą. Ale cieszyła się ich szczęściem. Izzy stał pod parapetem, władował w coś w siebie, było to widać… ale nigdzie nie widziała Slasha ani Rhody. Z salonu przeszła do kuchni… po obejściu parteru pobiegła zbadać górę. Nie przejmowała się, że pokoje były zajęte i wypełnione miłością. Otwierała drzwi bez większego skrępowania. Aż w końcu natrafiła na osoby, których szukała… zamarła, jeśli można tak powiedzieć, kiedy zobaczyła ich razem… nagich… w jednym łóżku. Gitarzysta spojrzał w jej kierunku. Lilith trzasnęła drzwiami z impetem i wybiegła z płaczem z tego budynku.

-Co to było?!

-Nic, nic… pewnie wiatr.

            Uspokoił ją Slash i uśmiechnął się. Pogłaskał dziewczynę po policzku i zatopił się w jej ustach. Rhoda wplotła dłoń w jego włosy i przyciągała go mocniej do siebie. Chciała więcej i więcej. Przełożyła nad nim nogę i klęknęła. Usiadła na jego członku i zaczęła powoli poruszać biodrami. Hudson gapił się w nią jak zahipnotyzowany. Była taka urocza… przepiękna. Powoli się podniósł, a ona zarzuciła mu ręce na kark. Patrzyła mu w oczy i zaczęła po cichu dyszeć… Gitarzysta objął ją w tali i przewrócił ją na plecy. Teraz to on był na górze i to on dyktował tępo. Jego kochanka wygięła się w lekki łuk i krzyknęła z rozkoszy…

            Mulat położył się obok niej. Przyległa do niego swoim ciałem, a on ucałował ją w czoło.

-Byłaś wspaniała.

-Ty również.

-Dziękuję.

-Slash! Nie jestem dziwką, więc nie dziękuj!

            Hudson zaproponował jej nocleg u siebie, nawet się nie zastanawiała, zgodziła się od razu. Nie mieli pojęcia, o której byli u niego, ale było cholernie późno, a oni ledwo żyli.

-Napijesz się czegoś?

-Nie dzięki… - ziewnęła i zasłoniła usta dłonią. – Mogę skorzystać z prysznicu?

-Nie zadawaj głupich pytań… kochanie.

-Kochanie? – Na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.

-Wybacz…

-Nie. Slash, nie przepraszaj mnie za to, jak mnie nazwałeś.

            Podeszła do niego i wtuliła się w niego. Zaskoczyło go to trochę, ale nie miał nic przeciwko.

-Idź się umyć.

-Dobra, dobra. Wiem, że śmierdzę.

-Wręcz przeciwnie… 

            Rhoda obdarowała go czułym pocałunkiem i starał się wejść na piętro, co było trudne w stanie nietrzeźwym. Slash odwiesił swoją kurtkę na wieszak i rzucił buty w kąt. Podrapał się po głowie i udał się do kuchni. Zapalił światło…

-Kochasz ją,  prawda?!

-Lilith?!

-Nie, kurwa święty Mikołaj! Zakochałeś się w tej szmacie?!

-Lil, spokojnie…

-Zamknij się!

            Dopiero teraz się jej przyjrzał. Wyglądała okropnie. Miała rozczochrane włosy, podartą koszulkę, spodnie… rozmyty makijaż. … chociaż na swój sposób wyglądała w dalszym ciągu uroczo. Przypominała nawet słodszą wersję Coopera. Łzy ciągle płynęły po jej policzku. Nie rozumiał, czemu go atakowała… sama chciała, żeby kogoś znalazł.

-O co ci chodzi?!

-Nawet nie wiesz, jak bardzo cię nienawidzę! Jesteś…

-Sama chciałaś, żebym kogoś miał!

-Wiem! Ale… oh, jaka ja jestem głupia!

            Uderzyła czołem o ścianę i krzyknęła głośno. Chłopak niepewnie do niej podszedł. Chciał ją objąć, ale odwróciła się gwałtownie. Jej oczy aż żarzyły się od złości, nigdy nie widział jej w takim stanie.

-Ty… ty nadal coś do mnie czujesz.

-Brawo! W końcu to skumałeś! Mogłabym robić na tym świecie cokolwiek bym chciała, ale jestem tu, przy tobie! Pomagam ci i… czemu… głupia, naiwna suka! Co ja najlepszego zrobiłam?!

            Zsunęła się na podłogę i ukryła twarz w kolanach. Mulat kucnął przy niej i niepewnie pogłaskał ją po włosach.

-Nie chcę żyć. Zrób coś, żebym przestała istnieć, proszę cię. Ja już nie daję rady… już nie raz chciałam zniknąć, ale się nie udawało. Wezwij egzorcystę, kogokolwiek! To tak strasznie boli… spal moje kości, może to pomorze…

-Lilith… proszę cię, nie mów tak. Jesteś w moim życiu bardzo ważną osobą i…

-Jesteś. Pierdolonym. Egoistą! Myślisz tylko kurwa o sobie! Nie obchodzi cię to, co czuje, co się ze mną kurwa dzieje! Mam tego dość! Życzę szczęścia z tą głupią pizdą!

            Poderwała się i wybiegła z pomieszczenia, zostawiając go samego z tabunem myśli. Jak zwykle Lil miała rację, był pieprzonym egoistą… Zgasił światło i wyszedł. Udał się na górę do sypialni. Jego gość już w niej był, leżał w łóżku i najwyraźniej oczekiwał go.

-Z kim rozmawiałeś?

-Telefon zadzwonił.

-Po twojej minie wnioskuję, że coś się stało…

-Nie, to nic takiego.