Irremissibile error - 6

Witam!

Coś szybko mi pisanie idzie (co jest podejrzane). Pewnie dlatego, że nie mam nic ciekawego do roboty, gdyż jestem chora -.-

Nie jestem jakoś specjalnie dumna z tego rozdziału... same oceńcie.

Pozdrawiam Was robaczki:*

    Miała na imię Rhoda. Była kolejną dziewczyną skrzywdzoną przez rodzinę. Rodzice byli nadziani, dawali jej kasę na wszystko. Ludzie mówili, że jest rozpieszczona, ale czy taka naprawdę była? Nie szanowała pieniądza, brzydziła się nimi. Nigdy nie mogła pojąć, jak jej brat i siostra mogą kupować sobie drogie zabaweczki, ciuszki i inne zbędne rzeczy, gdy dookoła dzieją się takie straszne rzeczy. Niektórzy ledwo wiążą koniec z końcem. Niektórzy nie mają czym wyżywić dzieci. Niektórzy śpią na ulicy, a jej rodzeństwo tylko śmiało się z leżących i marznących dzieci w metrze. Nienawidziła ich za to i nienawidziła również siebie, że urodziła się pod tym a nie innym nazwiskiem. Może inne nazwisko byłoby lepsze od tego, które obecnie miała. Może niekoniecznie chciała mieć w ogródku basen. Może niekoniecznie chciała mieć wielki dom. Może niekoniecznie chciała mieć wysadzany diamentami samochód. Koniecznie jednak chciała odrobiny miłości. Tego wspaniałego uczucia, którego nie można kupić.
-Wychodzę!
    Krzyknęła za sobą i trzasnęła wejściowymi drzwiami. Nikogo nie obchodziło, gdzie idzie, po co i dlaczego, a była noc. Normalny, kochający rodzic zadałby milion pytań, a tu cisza… marzyła o tych pytaniach, nigdy ich nie usłyszała. Nawet nie była pewna, czy ktoś zainteresowałaby się jej zniknięciem. Przecież była czarną owcą, wyrzutkiem, niepasującym elementem do tego idealnego, pięknego obrazka.
    Ulice były mokre i śliskie od deszczu. Padało już bodajże trzeci dzień z kolei. Ale to było przecież piękne. W szczególności w nocy miasto przy tej pogodzie było zdumiewające. Dzięki wodzie na czarnym asfalcie światło z przydrożnych latarń i neonów było znacznie dłuższe, a wszystko to wydawało się takie magiczne. Z resztą, kto by zwracał uwagę na takie drobiazgi w tych czasach? Najważniejsza była sałata, narkotyki, alkohol i seks. A co z resztą? Co z tą cudownością? Co z tymi ważnymi uczuciami? Czy ona zostały zsunięte na dalszy, ten nie ważniejszy, plan?
    Chodniki nie były idealne. Dziury zostały zamienione w małe oczka, w które lubiła wskakiwać. Wbrew pozorom sprawiało jej to tyle radości i uśmiechów. Nie przejmowała się mokrymi jeansami i trampkami. Zatracała się w tym małym szaleństwie, nikt nic nie rozumiał. Wszyscy patrzeli się ze zdziwieniem na kompletnie normalną dziewczynę. Dziewczynę? A może młodą kobietę? Młodą studentkę? Gdyby tylko wiedzieli kim jest… pierwsze, co by zrobili, to wykonaliby telefon do szpitala psychiatrycznego, albo na policję. Nie, nie była na haju. Po prostu potrafiła w zwykłych rzeczach dostrzec iskierkę niezwykłości.
    Kiedy widzisz smutnego człowieka, po prostu wystarczy się uśmiechnąć. Już tym drobnym gestem można pomóc. Nie powinno się przechodzić obojętnie obok takich nieszczęśników. Nie wiadomo, co siedzi w ich głowach. Może to potencjalny samobójca? Może człowiek z banalnym problemem, który można rozwiązać przy wódce? Może to ktoś, potrzebujący pomocnej dłoni, albo zwykły ktoś, kto nie widzi kolorów na tym świecie.
-No siema!
    Obdarzyła go słodkim uśmieszkiem i usiadła obok. Niespecjalnie jej przeszkadzały nasiąknięte wodą płyty chodnikowe. Ani drgnął. Nic nie powiedział. Udawał chyba, że go nie ma. Dla pewności, że żyje dźgnęła go palcem w ramię. Żadnej reakcji. Zrobiła to jeszcze raz ale mocniej.
-Halo! Żyjesz pan?! Coś się stało?
    Te oczy należały do człowieka z wieloma problemami, człowieka, którego serce było w nadmiarze przepełnione smutkiem. Ale z drugiej strony… były puste. Nie odzwierciedlały za dużo myśli ani uczuć. Widziała to już kiedyś i zwykle nie wróżyło to nic ciekawego.
-Potrzebujesz pomocy?
    Szepnęła. Jego mina zrobiła się dziwna. Bardzo pogardliwa. Miała wrażenie, że zaraz rzuci się na nią z pięściami. Ale za co? Nic nie zrobiła. Nie skrzywdziła go.
-Odczep się ode mnie! Nie potrzebuję twojej zasranej pomocy! Pewnie liczysz tylko na to, żeby przespać się ze mną, bo jestem sławny!
-Sławny… - powtórzyła z lekkim zamyśleniem. – Nie kojarzę cię i nie wiem kim tak naprawdę jesteś. Stwierdziłam po prostu, że masz problem, a ja nie lubię patrzeć na smutek… chciałam tylko pomóc, nic więcej. Jak widać bezinteresowność w tym kraju nie jest dobrze przyjmowana.
    Poderwała się i odeszła. Bolało ją to, że ten obcy facet tak mógł pomyśleć. W sumie… nie znał jej i nie wiedział, jaka jest. Ludzie są źli, okropni. Wiedziała to od zawsze… nie chciała należeć do ich świata, nie pasowała tam. Nie była pewna, czy chce się napić alkoholu czy po prostu bezczynnie szwendać się po mieście i czekać aż stanie się cud i świat się zmieni, aż ludzie się zmienią, aż normalne życie stanie się bajką.
-Poczekaj! Przepraszam… po prostu… wziąłem cię za jedną z tych natrętnych lasek.
-Dzięki. -Burknęła.
Była na niego wściekła i nie zamierzała mu od tak tego darować. Nie lubiła być traktowana w ten sposób.
-Naprawdę cię przepraszam! Myślałem, że chcesz się ze mną pieprzyć, bo jestem Slashem i…
-Nie obchodzi mnie kim jesteś. Obchodzi mnie to, co czujesz… że jest ci źle. To już nieistotne… straciłam chęci na wspieranie…
-I tak jestem ci wdzięczny, że… usiadłaś obok i zapytałaś czy jest ok., zamiast piszczeć na mój widok.
-Drobiazg.
    Przyśpieszyła. Chciała od niego uciec. Jakoś nie miała ochoty na zadawanie się z nadzianym i sławnym facetem. Potrzebowała kogoś normalnego, kto nie będzie lecieć na jej nadzianych rodziców… i przede wszystkim nie będzie miał wyjebanego ego w kosmos.
-Śledzisz mnie kurwa?!
    Zatrzymała się gwałtownie i krzyknęła w jego kierunku. Gitarzysta aż osłupiał. Nie sądził, ze taka drobna dziewczyna potrafi wydobyć z siebie tak głośne dźwięki.
-Chciałem… zaproponować ci drinka…
-Nie, dzięki.
    Momentalnie złagodniała i uśmiechała się do niego w taki uroczy sposób. Chyba zatopił się w tym. Była taka inna niż te wszystkie laski. Nie leciała na ego nazwisko! Nawet nie miała zielonego pojęcia kim kurwa jest!
-Cokolwiek innego?
-Chyba nie mam dziś na nic ochoty…
    Swoją mimikom, zachowaniem, całą sobą wyrażała tyle emocji.
-Coś się stało?
-To nie twoja sprawa.
-Skoro oboje mamy problemy…
-Kto ci powiedział, że mam problem?
-Przepraszam…
-Za co? Za to, że masz rację? Daj spokój, chodź na piwo, stawiam!


    Nie mówiła zbyt dużo o sobie. Wypytywała się o jego troski. Czasem opowiedziała jakąś zabawną historyjkę… ale po chwili zwykle musiało jej się coś smutnego przypominać bo milkła i wpatrywała się tępo w swoje dłonie.
-Wiesz… wydajesz się być całkiem fajnym facetem.
     Zarumieniła się i spuściła wzrok. Zaskoczyła go bardzo, nie wiedział, co powiedzieć. Po prostu siedział i podziwiał ją.
-Dzięki.
-Robi się trochę późno…
-Odprowadzić cię?
-Nie… chodziło mi raczej o to, że… ty pewnie masz jakieś plany, a ja cię powstrzymuję.
-Nic dziś nie miałem w planach. Na pewno nie musisz wracać? Twój… chłopak nie będzie się martwić?
    Spojrzała na niego. Chyba trafił w jej czuły punkt.
-Nie mam.
    Szepnęła i starała się wypić za jednym razem cały kufel piwa.
-Jak to?
-Tak po prostu nie i już.
-Rhoda…
-Proszę cię, nie mów tak do mnie. Nienawidzę tego imienia i… przestań!
    Pękła. Nie była silnie psychiczna. Po prostu udawała kogoś, kim nigdy nie była. Wstała i wyszła z baru. Miała nadzieję, że nowy znajomy za nią nie pójdzie i będzie mogła w ciszy się spokojnie wypłakać. Zapięła swoją skórzaną kurtkę, kiedy wiatr mocniej zawiał. Nie przestało padać, wręcz przeciwnie. Skierowała swoje kroki w stronę parku, który nawet za dnia nie wygląda przyjaźnie. Przebiegła na drugą stronę ulicy nie interesując się nawet, czy ma szansę znaleźć się pod kołami samochodu rozpędzonego do dużej prędkości. Zbiegła po wykruszających się schodkach i… o to była w krainie porośniętej krzywymi, starymi drzewami. Nie bała się. Była zbyt zrozpaczona i za razem wściekła, żeby się bać atmosfery panującej w tym mało przyjaznym miejscu. Stanęła na rozdrożu i zastanawiała się nad wyborem dalszej wędrówki. W sumie było jej to obojętne. Nie zamierzała wrócić do Slasha ani do domu... zamierzała się tułać po mieście całą nocy. Wzdrygnęła się, kiedy jedna kropelka wleciała jej pod kołnierz na nagą skórę. To dało jej do myślenia. Znajdowała się w miejscu, które nie cieszyło się zbyt dobrą sławą. Krążyły różne plotki i legendy o brutalności osób, które chadzają tymi alejkami. Racjonalne myślenie pod wpływem emocji nigdy nie wychodziło jej za dobrze. Miała jeszcze szansę, żeby wybiec do tego lepszego świata z głośnym krzykiem… czemu więc tego nie robiła? Czyżby chciała zasmakować adrenaliny? Miejscówka była naprawdę gorsza od cmentarza!
-Rhoda!
    Odwróciła się niepewnie. Przeklinała się w duchu. Nie powinna stać i czekać, powinna biec, a tego nie robiła.
-Przepraszam cię, nie chciałem i…
-Ty nic tu nie zawiniłeś.
-Ale…
-Proszę cię, nie chcę o tym mówić. Przepraszam, że tak po chamsku cię zostawiłam.
-Nic się nie stało i…
-Stało. Nie powinnam była. To nie świadczy o dobrym zachowaniu.
-To naprawdę nic takiego. Chodźmy stąd, nie lubię tego parku. Odprowadzę cię do domu.
-Nie.
-Nie wygłupiaj się, jest noc, jeszcze coś ci się stanie.
-I kogo to będzie obchodzić?! Nie wracam do domu. To nawet nie jest dom! Lepiej idź spać…
-Nie zostawię cię teraz samej!
-Nie udawaj takiego szlachetnego człowieka. Nie potrzebuję twojej litości!
-Jakiej litości?! Nie pozwolę ci samej łazić po tym mieście! Doskonale wiesz, co się tu dzieje i…
-Nie obchodzi mnie to. Nic mnie nie rusza. Jest mi obojętne to, co się ze mną stanie. Nie obchodzi mnie to czy dożyję świtu czy nie.
-Nie mów tak… tak nie można.
-Slash… nie pocieszaj mnie. Nie musisz wciskać mi tych kłamstw o cudowności życia, bo w nie nie uwierzę. Wiem jak jest naprawdę.
-Co się z tobą dzieje?
-Ze mną?! Chyba z nimi!
-Jakimi nimi?
-Tymi pierdolonymi, kochającymi rodzicami i… nie, ja nie chcę o tym mówić, nie teraz!
    Wybuchnęła płaczem. Usiłowała jeszcze przez chwilę nad nim zapanować. Chciała osunąć się na ziemię, ale silne ramiona Slasha podtrzymywały ją i przytulały do niego. Obwiniała się za to, co teraz robi. Nie powinna okazywać słabości przy nowopoznanym facecie.
-Przepraszam.


    Zaprosił ją na noc. Nie mógł pozwolić, żeby spała gdzieś w deszczową noc na jakiejś ławce, albo w metrze, gdzie kręcą się różni ludzi. Na początku upierała się, nie chciała mu robić kłopotu, ale zapewnił ją, że to będzie sama przyjemność gościć u siebie taką osobistość. Zajęła jeden z wolnych pokoi. Ani ona ani on nie zamierzali spać. Dziewczyna stała przy oknie i obserwowała okolicę. Rozmyślała o swoim życiu… było takie beznadziejne. Bezsensowne. Bezcelowe. Już się raz chciała się zabić, ale tchórzyła. Była pieprzonym tchórzem, który nie potrafi porządnie przycisnąć noża, który nie potrafi zawisnąć pod sufitem, który nie potrafi łyknąć więcej prochów, który nie potrafi skoczyć z mostu. Odgoniła od siebie te wszystkie złe myśli. Położyła się na łóżku. Usiłowała zasnąć, ale nie mogła.
    Otworzyła oczy. Nie była pewna czy sen ją utulił, czy się zatraciła w rozmyślaniu. Usiadła powoli. Nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Podeszła do okna. Spojrzała w dół. Chciała uciec z tego miejsca, ale było za wysoko, żeby wyskoczyć… z resztą najwyżej by się zabiła. Westchnęła ciężko. Zarzuciła na plecy skórzaną kurtkę a na stopy wciągnęła wciąż mokre trampki. Nacisnęła niepewnie klamkę i pchnęła delikatnie drzwi. Bała się, że zaskrzypią. Skradała się na paluszkach w stronę schodów. Połowa drogi była już za nią. Wystarczyło tylko zejść… Pokonywanie kolejnego stopnia było coraz trudniejsze i wydawało jej się, że coraz dłużej to trwa. Parter był ogarnięty ciemnością. Tylko księżyc wpuszczał trochę światła do kuchni.
-Wychodzisz już?
    Galopujące serce zatrzymało się gwałtownie. Rhoda zapowietrzyła się i odwróciła w stronę rozmówcy. Nie widziała jego twarzy, ale wiedziała, że to gospodarz. Przepięknie wyglądał otulony mrokiem, a jego kręcone włosy były muskane przez delikatne światło martwego, nocnego słońca.
-Ja… nie mogłam spać i… nie chciałam ci rano robić kłopotu. Zrobiłeś już dla mnie tak dużo.
-Nie przesadzaj. To nic takiego. W sumie… może się napijesz?
    Uniósł flaszkę, którą dzierżył w dłoni. Jego uśmiech poszerzył się, nie mogła mu odmówić.
-Już dużo dziś wypiłam.
-Wcale nie. - Zaśmiał się. – Chodź.
    Zaprowadził ją do salonu. Zapalił lampę. Jej oczy z trudem się przystosowały do takiego oświetlenia. Usiadła wygodnie na skórzanej kanapie i czekała na niego, ale gdzieś zniknął…
-Slash? – Spanikowała.
-Już idę, już idę.
    Postawił na stoliku dwie przeźroczyste szklaneczki. Nie pożałował jej alkoholu.
-Bez tego i tak jestem łatwa.
-Rhoda, to nie tak…
-Słucham?
-Bardzo dobrze mi się z tobą rozmawia, ale… nie chcę cię… zaliczyć…
-Co? Czemu?! Co jest kurwa ze mną nie tak?!
-Wszystko jest w porządku.
-Skoro jest w porządku, to czemu nie chcesz się pieprzyć?!
-Nie to, że nie chcę… po prostu…
-Jesteś gejem.
-Co?! Nie! Oczywiście, że nie! Po prostu nie szukam laski na jedną noc.
-Dobra. Najlepiej prosto z mostu. Jestem brzydka?
-Nie.
-Kłamiesz.
-Nie. Jesteś ładna. Nie wiem, jaką masz o mnie opinię, ale…
-Jesteś rockandrollowcem, wy zaliczacie wszystko co się rusza, ma cycki i nie ucieka!
-Nie jestem taki.
-Jasne. – Burknęła pod nosem i zatopiła usta w rumie.