Irremissibile error - 4

Witam!

Mam wrażenie, że to głupie opowiadanie czytają 3 osoby...

Więc nie wiem, czy jest sens ciągnąć je dalej.

Poza tym, naprawdę robi się nudno, a do głowy nie przychodzi mi nic ciekawego. No może same głupoty, któe nie powinny ujrzeć światła dziennego.

Proszę, chcę znać opinię, bo inaczej dodam jeszcze jeden napisany rozdział i zamykam interes.

-Rozumiem, że siłą umysłu usiłujesz otworzyć te drzwi. Slash… to ci się nie uda. Nie to, że w ciebie nie wierzę, ale… lepiej zapukaj.
    Hudson popatrzył się na nią. Nie był pewien, czy powinien. Shelly ewidentnie nie chciała teraz z nim gadać, wyjaśniać, czemu ma siniaka pod okiem… miał ochotę zrobić tył zwrot, ale nie potrafił. W jej oczach było pełno smutku, żalu, strachu… chciał pomóc, ale ona tego nie chciała.
-Slash... ona ma problemy z kimś, zapewne z jakimś facetem. Zamierzasz tak kurwa stać i medytować, czy zrobisz z tym coś do cholery! Ta kobieta cierpi, rozumiesz?! To, że powiedziała „nie”, nie znaczy, że nie potrzebuje pomocy! Widziałeś jej oczy, mówiły, zupełnie co innego niż ona… Pukaj!
    Zapukał stanowczo ponownie. Odpowiedziała mu tylko cisza. Doskonale wiedział, że lokatorka jest w domu, bo przed chwilą zamknęła mu drzwi przed nosem.
-Shelly! Otwórz! Chcę pogadać!
-Otworzy… cierpliwości.
    W progu zamiast blondynki stanął jakiś facet… Nie był wyższy od gitarzysty, ale miał bardziej rozbudowane ramiona. Można było od niego wyczuć alkohol. Z resztą flaszka, którą trzymał w ręku mówiła sama za siebie.
-Masz kurwa jakiś problem?!
-Chcę pogadać z Shelly.
-Shelly nie ma, ok.?!
-On jest idiotą, czy tylko mi się wydaje?
-Zawołaj ją, proszę.
-Chyba szukasz kłopotów stary.
-Przyszedłem pogadać z…
-Wypierdalaj stąd! I odpierdol się od mojej dupy!
-Daj mi 5 minut i…
-Nie rozumiesz kurwa, że masz spierdalać?!
-Slash… proszę cię, idź już. Nie chcę, żebyś miał przez mnie kłopoty.
    Dziewczyna wyjrzała zza swojego chłopaka i błagała, żeby zostawił ją na jego pastwę. Z oczu prawie ciekły jej łzy. Nie chciała, żeby Hudson przez nią ucierpiał.
-Shelly, czy to on ci to zrobił?
-Nie.
-Kłamie. Oczywiście, że to jego sprawka! Nie udawaj debila Hudson! Masz szansę zachować się jak rycerz i jej bronić, albo spierdolisz stąd jak ostatni tchórz i zostawi ją na jego łasce.
    Nie zastanawiał się długo. Rzucił się z pięściami na mężczyznę. Facet był tak pijany, że zorientował się, że ktoś go uderzył dopiero wtedy, kiedy leżał na podłodze z krwawiącym nosem. Slash chwycił blondynkę za rękę i pociągnął za sobą. Stawiała lekki opór, ale był od niej znacznie silniejszy. Wytargał ją na zewnątrz i kierował się w stronę swojego samochodu.
-Slash, dziękuję, ale ja nie mogę… muszę wracać. Ty nie rozumiesz, on będzie zły na mnie… oberwie mi się jeszcze bardziej…
-Zgłupiałaś?! Nie pozwolę ci do niego wrócić! To jebany chuj! Znęca się nad tobą. Nie martw się, już go więcej nie zobaczysz.
-Ale ja nic nie mam. Nie mam pieniędzy, nie mam gdzie teraz mieszkać, nie mam, w co się ubrać i…
-O to się nie martw.
-Ja tak nie mogę żyć! Nie mogę cię wykorzystywać i…
-Jakie wykorzystywać?! Chcę ci pomóc. Nie mogę patrzeć na to, jak cierpisz, rozumiesz?!
-Ojeju, w Slashu obudziły się uczucia. Niesamowite. Gdybym miała kalendarz, to bym zapisała sobie ten dzień, naprawdę!

-Nie wiem, jak ci się odwdzięczyć.
-Przestań gadać takie rzeczy. Nie jesteś nic mi winna i nie musisz mi się odwdzięczać.
-Ale…
-Shelly, przestań.
    Wyszedł z pokoju i zbiegł po schodach. Udał się do kuchni. Po dzisiejszym dniu musiał się napić czegoś mocniejszego. Powinien zaproponować alkohol dziewczynie, ale tego nie zrobił. Nie dbał oto zbytnio, że jest gospodarzem i jako iż kultura wymaga pewne rzeczy, to… pierdolić kurwa kulturę!
-Czar prysnął, mam rację?
-Co?
-No to, że już cię nie pociąga, mam rację, prawda?
-Nie ważne.
-Nie przejmuj się tym aż tak. Pomogłeś jej i jestem z ciebie dumna, to szlachetny czyn. To, że zauważyłeś, że nie jest taką samą Shelly jak ta w twojej wyobraźni… to dobrze… znajdziesz inną, lepszą, ładniejszą…
-Nie o to chodzi.
-A o co niby?
-Nie chce o tym mówić.
    Lilith westchnęła i podeszła do niego. Popatrzyła się z czułością w jego ślepia. Przejechała delikatnie dłonią po jego policzku. Ostrożnie się w niego wtuliła.
-Slash… nie martw się, bo ja też się martwię i to mimo tego, że jestem martwa, boli mnie strasznie…
-Lil… dziękuję.
    Uśmiechnęła się i wtuliła głowę jeszcze mocniej w jego pierś.
-Nie ma za co… nie ma za co.
    Pogłaskał ją po włosach. Odczuł tylko chłód, ale było to przyjemne na swój sposób. Nikt go dawno do siebie nie tulił. Nie sądził, że to może być takie wspaniałe… to odczucie, że jesteś komuś potrzebny…
-Slash…
    Gwałtownie odwrócił się w stronę drzwi. Blondynka zakłóciła tę cudowną chwilę. Właśnie zaczął się uspokajać, a jej głos doprowadził go znów do szaleństwa.
-Tak?
-Jeszcze raz ci za wszystko dziękuję.
-Proszę cię, przestań to powtarzać. To nic wielkiego.
-Mówiłam, że jest za słodka dla ciebie?
    Popatrzył na brunetkę, która siedziała na blacie kuchennym i machała nogami jak mała dziewczynka. Uśmiechała się do niego z kpiną.
-Dla mnie to dużo… ratujesz mnie…
    Zrobiła krok w jego stronę. Nie podobało mu się to, że była tak blisko. Czuł jej mdlące perfumy, widział coraz bardziej niedoskonałości w jej urodzie, a raczej ubytki.
-Idę się umyć.
    Rzucił hasło i ominął ją. Bał się tego najgorszego. Już nie miał najmniejszej ochoty udać się z nią do łóżka.
-Zuch chłopak. Mamcia jest dumna.
    Zaczynał doceniać jej towarzystwo. W końcu zrozumiał, że nie jest zła, że nie chce dla niego jak najgorzej, że jest zawsze, kiedy jej potrzebuje.
-Jesteś moim aniołem stróżem.
    Zaśmiała się tylko z tego stwierdzenia.


-Błagam cię. Znajdź jej jakąś pracę, cokolwiek, nie chcę jej tu. Jej towarzystwo mnie drażni strasznie i mam ochotę ją udusić w nocy poduszką… wkurwia mnie to, że chce za każdym razem wskoczyć ci do łóżka w „podzięce”, ale tak naprawdę chce się pochwalić znajomym, że zaliczył ją Slash…
-Nie przesadzaj. Niedługo pewnie stanie na nogi. Nie będzie przecież do końca życia ze mną mieszkać.
-No ja mam kurwa nadzieję!
    Hudson zaśmiał się i zaciął przy goleniu. Rzucił wściekle maszynkę do zlewu i przemył twarz zimną wodą. Krew jednak nie przestała lecieć. Spływała stróżką po jego policzku.
-Sierota!
    Przewróciła oczami.
-Rozpraszasz mnie.
-Dobrze, już nic nie będę mówić kurwa!
-Nie o to chodzi.
-Niby o co?
-Dziwnie się czuje przy tobie… zabiłaś się z mojej winy.
-Wałkowaliśmy to już tyle razy! To nie z twoje winy. Po prostu zrozumiałam, że moje życie nie miało najmniejszego sensu… to bolało, a ty mi wiele rozjaśniłeś.
-Rozjaśniłem?! Nie pierdol! Przeze mnie…
-Zamknij się kurwa wreszcie!
    Krzyknęła i wyszła z łazienki. To musiał być dla niej bardzo drażliwy temat. Nie dziwił się jej…
-Lilth! Przepraszam!
-Lilith?
    „Tylko nie ona…”
-Jest tu jeszcze jakaś dziewczyna? – Zapytała ze zdziwieniem.
-Nie… po prostu… nie ważne.
    Machnął na nią ręką.
-Zrobiłam śniadanie…
-To… świetnie.


    W głowie miał wielki burdel. Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje. Ma w domu dziewczynę, która ma nawet cycki, którą by kiedyś nawet zaliczył dla samej zasady, że nosi rozmiar D, ale nie teraz… czasy się zmienił, on się zmienił… jego świat stanął do góry nogami. Ześwirował. Widział ducha dziewczyny. To dziwne…. Może należałoby coś z tym zrobić? Pójść do szpitala dla psycholi i poddać się leczeniu? Czemu jeszcze tego nie zrobił? Chyba obwiniałby się, gdyby Lilith zniknęła, tęskniłby za nią. Była przecież jego przyjaciółką, pomagała mu, wspierała, pocieszała i opieprzała, kiedy musiała. Mimo wszystko, to jednak ona sprawiała, że chadzał wśród żywych. Nie pozwalała mu dopuszczać do myśli, że świat jest popierdolony, a jedynym sposobem na uniknięcie większego bólu jest śmierć.
    Nadal nie rozumiał, jak ludzie mogą być szczęśliwy. Ale to nie było takie dziwne… podejrzane było to, ze on sprawiał komuś szczęście. Nawet nie był dla tej osoby wybitnie miły, a ona się cieszyła, że siedzi obok niego, czuje jego zapach, mieszka z nim pod jednym dachem… sława robi swoje.
-Popatrz na nią. Jest blondynką, racja? Wiem, jak się jej pozbyć.
    „Kolor włosów ma jakieś znaczenie? Lilith, to że jest blondynką, nie znaczy tego, że ją zabiję!”
-Głuptas! – zaśmiała się – Jest blondynką, a kto lubi blondynki?
    „Ja już raczej przestałem je lubić”
-Duff, Duff uwielbia blondynki! Wystarczy, że ją mu podrzucisz. Wiesz… może nie należy do najładniejszych, ale jest blondi i ma duży biust! To chyba powinno mu starczyć.
    „On nie jest aż takim pustym człowiekiem”
-Kupisz jej kilka kosmetyków, seksowną sukieneczkę, weźmiesz ze sobą do studia i problem z głowy! Z resztą… jak się nie uda, to warto spróbować, skoro nie chcesz jej zabić.
    „W sumie… to nie taki znowu najgłupszy pomysł”
-Dziękuję za uznanie! A jak się nie uda… jeny, Slash, przecież możesz sobie już teraz szukać jakiejś laski! Może w końcu Shelly zrozumie, że niczego od niej nie chcesz i jak najszybciej będzie chciała się usamodzielnić!
    Uśmiechnął się pod nosem. Cieszył się jak głupi, w  końcu Lilith pokazała mu, że jest jakiś sposób na pozbycie się szkodnika.
-Shelly…   
    Jej niebieskie oczy podniosły się i spojrzały na niego spod kubka.
-Tak?
-Idziemy dziś na zakupy. Musimy ci kupić jakieś ubrania i inne potrzebne rzeczy.
-Slash, ja…
-Pośpiesz się, bo mam dziś jeszcze próbę.
-Zamierzasz to załatwić jeszcze jednego dnia?
    „Im szybciej, tym lepiej”