I was in my mind and I saw ... - 11 ost.

Witam!

Trochę mnie tu długo nie było. Dużo spraw na głowie i tym podobnych. Ostatni rozdział tego opowiadania. Z nowe nie wiem, kiedy się zabiorę. Może w czasie świąt coś naskrobię, zobaczę, jak będzie z moim wolnym czasem.

Za błędy przepraszam.
Część waszych opowiadań przeczytałam, ale Onet wszczął strajk, albo bardzo mnie nie lubi i nie chce dodawać moich pochwalnych komentarzy -.-

            Byłam jak ściana. Ludzie gadali? Nie wiem, nie słyszałam, nie słuchałam… coś we mnie umarło, czegoś brakuje teraz… musiało to być bardzo ważne, bo moje funkcjonowanie trochę podupadło. Wielka pustka. Ogromna pustka. Olbrzymia pustka. Jedne gargantuiczne nic. Czy to, co widzę, aby na pewno jest rzeczywistością? Widzę wiele rzeczy, ale nic do mnie do końca nie dociera. Odbijam wszystko, jestem ścianą. Potężna, nie do przebicia. Czy tak wygląda piekło? Raczej nie… piekło kojarzy się z czerwienią… czernią, ale nie bielą. A tu było śnieżnie… boję się? Nie jestem pewna. Wielki znak zapytania stoi nad moim stanem, poczynaniami, nad wszystkim, co mnie otacza. Mam wrażenie, że mój sen trwał trochę dłużej niż zwykle… znacznie dłużej. Ostatnie, co pamiętam, to duży, metalowy blat, a po drugiej strony potężnego mężczyznę, gapiącego się na mnie z wrogością w oczach. Staram się likwidować to, co zbędne, ale nie umiem tego. Obraz pana w niebieskiej koszuli mnie prześladuje nie tylko w dzień. Zamykając oczy widzę różne rzeczy… straszne rzeczy, o których chcę zapomnieć. Czuje się niezrozumiana. Nikt, nic nie wie, nikt mi nie wierzy. Słowo przeciwko słowu. Męska solidarność znów zwyciężyła. Taka oto jest sprawiedliwość na tym świecie.

            Kolejne dni mi się zlewają ze sobą. Oddziela je tylko ciemność, po zamknięciu powiek i koszmary senne narastające za każdym razem z większym okrucieństwem. Wspomnienia bolą. Nie tylko fizycznie. Przez nie kłuje mnie w sercu, nawet bardzo. Nie ma tu już tego ramienia, tych oczu, tego zapachu, tej konkretnej osoby. Zostałam porzucona na pastwę losu, zapomniana, samotna Su. Nigdy nikogo tak nie potrzebowałam.

            Chcieli znać prawdę, dostali, nie uwierzyli. I tak za każdym razem. Ten sam facet w niebieskiej koszuli pod krawatem, te same pytanie. Może to były ciągle te same dni?

-Kiedy przestaniesz kłamać? Zacznij gadać do cholery!

            Złościł się tak jak on. Uderzył pięścią w stół, co nie zrobiło na mnie większego wrażenia. Miał mnie już dość. Ale nie wierzył w prawdę, wolał kłamstwa Teda… wolał kłamstwa.

-Su! Telefon do ciebie!

            Popatrzyłam się pytająco na pielęgniarkę. Wstałam powoli z łóżka i poszłam za nią. Chwyciłam słuchawkę i milczałam przez chwilę. Miałam wrażenie, że zapomniałam jak się mówi…

-Su? Jesteś tam?

            Głos, którego mi brakowało? Może zwidy?

-Tak.

            Przełknęłam ślinę. Tęskniłam za nim, ale z drugiej strony nie chciałam z nim rozmawiać, nie miałam ochoty wszystkiego tłumaczyć po raz setny.

-Jak się czujesz? Wszystko w porządku?

-Tak.

-Jesteś na mnie zła? Su, co się dzieje? Wiem, że nie jest dobrze!

-Jest dobrze. To tylko ojczym zabił mi matkę, to naprawdę w porządku.

-Nie mów tak. Wezmą cię za wariatkę.

-Już dawno to zrobili. Twierdzą, że kłamię… że to ja ją zabiłam, że nie Ted, tylko ja… nie Ted… a ja mówię, że to nie ja, że on… w nic nie wierzą. On wydawał się być bardziej wiarygodny… nie ja… nie ja..

-Spokojnie… kochanie…

            Kochanie? Nie odzywał się przez tydzień. Nic… dopiero teraz! Nawet pewnie nie interesowało go to, czy żyję.

-Jestem spokojna, nie słyszysz?

            Gdyby nie prochy, byłoby inaczej…

-Odwiedź mnie… chce cię zobaczyć..

-Chciałbym, naprawdę, ale… no nie mogę.

-Czemu? Boisz się swojej dziewczyny wariatki? Wstydzisz się mnie?

-Kochanie, oczywiście, że nie, ja…

-Kłamca!

            Trzasnęłam słuchawką i odeszłam. Kobiety dziwnie się na mnie gapiły. Miały mnie pewnie za największą świruskę. Po prostu byłam na dnie… już na nim leżałam i odchodziłam w wieczną wędrówkę po krainie snów.

            Następnego dnia przyjechał, udowodnić mi coś. Zachowywałam się tak, jak na wariatkę przystało… może nie do końca, ale totalnie go olewałam. Nie słuchałam tego, co do mnie mówił. Nie byłam ciekawa jego chorych usprawiedliwień, w których się motał. Nie wiem… przestało mi zależeć? Zranił mnie… on, ten, którego bym o to nie posądzała… zabolało, dokopał mnie i… to chyba był koniec tego cudownego, pełnego miłości czy czego tam innego, związku. Jeszcze kilka godzin temu bardzo pragnęłam by mnie tulił do siebie, ale dziś… dziś mam ochotę mu wbić nóż w plecy. Jestem wściekła, brakuje mi tylko pary lecącej z moich uszu i nosa. Ściskam pięści, paznokcie powoli już zaczynają mi przebijać skórę, a mu nadal nie przestaje się zamykać buzia.

-Dość!

            Złapałam się za głowę zasłaniając jednocześnie uszy i krzyknęłam. Wreszcie się zamknął! Nastała błoga cisza, która momentalnie mnie uspokoiła. Powietrze zrobiło się jakby czystsze, świat piękniejszy… ale jeden element imieniem Jeff nie pasował tu. Był puzzlem z innej układanki i jak najszybciej powinien sobie stąd pójść. Wyproszenie go poprzez zwyczajne „spierdalaj” nie świadczyłoby o moim jakże dobrym wychowaniu, ale…

-Spierdalaj!

            … to chyba jedyne słowo, które do niego docierało. Już zaczynało mnie mdlić, kiedy słyszałam po ran enty „przepraszam”, bardzo zaczynam nienawidzić to słowo, tak samo jak osobę, która klęczała przede mną i trzymała mnie za dłonie z obawą, że… nie wiem co. Bał się, to było namalowane w jego oczach, wypisane na twarzy. Chyba zbierało mu się na płacz. Twardziel Isbell będzie płakać. Co za zabawa!

            Wizyta mojego gościa skończyła się po 30 min. Mam bardzo mieszane uczucia. Wiem, że mu zależy, ale to co poczułam, jak rozmawialiśmy przez telefon… za bardzo mnie zabolało. A ja nie lubię, jak boli, to jest okropne i przez to mam coraz większą chęć rozwalić sobie czaszkę o ścianę. Coraz bardziej zaczynał mi się podobać obraz wyświetlających się w moich myślach – różowiutki mózg ześlizgujący się po białej ścianie.

Od dłuższego czasu najlepszą rozrywką było liczenie kropel na szybie. To już… drugi… trzeci… w każdym razie któryś deszczowy dzień z rzędu. Otaczało mnie wielu ludzi… ale czułam się samotna. Tam, za tą szybą był mój dom, moje miejsce na świecie, ale czy na pewno? Czy teraz tu nie jest ten dom, za którym tak bardzo tęsknię? Czy to się kiedyś skończy i znów będę mogła pooddychać świeżym powietrzem, poczuci ciepłe promienie słoneczne na swoich policzkach? Nadzieja zawsze umiera ostatnia… nadal się łudziłam, że będzie po staremu. Ale jak „po staremu”? Bez matki? Bez domu? Bez… Jeffa? Odtrąciłam go. Jedyną osobę, której na mnie zależało. Teraz kochana Su jest sama w wielkim świecie ograniczonym murowanymi ścianami maźniętymi farbą na biało i stalowymi kratami. Tu jest moja wielka rodzina, tu jest mój ciepły kąt i dach nad głową, tu teraz skończę swoje życie… a puszyste, wolne Cumulusy płyną po wielkim błękicie.