I was in my mind and I saw... - 6

Witam!

Miło, że komuś podobają się moje wypociny :)

Ten rozdział miał się zupełnie inaczej zakończyć, ale cóż, miałam dość po raz setny pisania zakończenia

Nie jest to jakieś dobre opowiadanie i nie jestem zadowolona z tej części.

Postaram się na kolejnej, jak znajdę oczywiście czas, bo z nim też nie najlepiej.

-Jeff, do cholery! Mówiłam, że nigdzie nie idę?!

-Chyba tego nie usłyszałem.

            „Co za kretyn! On sobie naprawdę nie zdaje sprawy, jakie mogą być tego konsekwencje! Poza tym, kto normalny przychodzi o jedenastej w nocy przez okno do swojej dziewczyny?! Dobra… Jeff nie jest normalny, ale no kurwa, nie mógł pomyśleć o tym, że o tej godzinie chciałabym spać, a nie szlajać się po mieście?!”

-Wyjdź stąd!

            Krzyknęłam szeptem, żeby nie zbudzić domowników i wskazałam na okno.

-Nie ma mowy. Ubierz się ciepło, bo jest zimno na dworze.

            „Jak ten człowiek potrafił mnie wkurwić!” Jeff położył się wygodne na moim wygrzanym łóżku i skrzyżował ręce za głową.

-To nie jest dobry pomysł.

-Oczywiście, że nie jest dobry, bo jest zajebisty! No Su, błagam cię, musisz się w końcu rozerwać. Przecież cię odstawię do domu przed wschodem słońca.

-Super, a rano będę śpiąca w szkole.

-A kto powiedział, że musisz do niej iść?

-Już długo mnie i tak nie było. Niedługo mogą zadzwonić do moich starych.

-No to chodź, chociaż na godzinkę, będzie fajnie!

-Ale ja tam nikogo nie będę znać i…

-Przecież znasz mnie, a to już dużo.

-Jeff, to nie jest dobry pomysł, przykro mi.

            Usiadłam na brzegu łóżka i wpatrywałam się w swoje kolana. Po chwili mój chłopak już mnie przytulał do siebie.

-Jak ci się tam nie będzie podobać, to pójdziemy sobie i pobędziemy sami.

-Czemu ci tak zależy?

-Bo jesteś moją dziewczyną i każda sekunda w twoim towarzystwie sprawia mi ogromną przyjemność.

            Nawet, jeśli powiedział mi kłamstwo prosto w twarz, to chyba była najmilsza rzecz, jaką kiedykolwiek usłyszałam. Przyznam, poprawił mi humor. Już bez zbędnego marudzenia, wykręcania się, podeszłam do mojej szafy i wyszperałam jakieś zwyczajne jeansy i ciepły sweter.

-Odwróć się.

-Po co?

-Chcę się przebrać.

-To nie przeszkadzaj sobie, chętnie popatrzę.

            Sięgnęłam po pierwszą, lepszą rzecz, jaką miałam w zasięgu ręki, trafiło na nieszczęsną książkę i rzuciłam nią w Jeffa. Rozbawiło go to tylko, ale wykonał moje polecenie. Zastanawiałam się przez chwilę, czy będzie podglądać. W końcu to facet – ale odkrycie! Miałam rację, ale był tak uprzejmy, że wytrzymał do momentu aż ubrałam bieliznę. Zagwizdał na widok Su w czarnym komplecie, za co oberwał małą figurką aniołka, stojącą na moim regale. Pogroziłam mu tylko palcem i wciągnęłam na siebie jeansy.

-Gotowa?

-Jeff… nie mam… a dobra, już nic.

            Wyciągnęłam z plecaka tenisówki na wychowanie fizyczne i założyłam je. Wyjście z pokoju nie było jakąś skomplikowaną rzeczą, gdyż pod moim oknem był drewniany płotek, po którym pięły jakieś chwasty zasadzone przez moją matkę. Przez to cholerstwo pozaciągała jeden z moich ulubionych sweterków. Za to przynajmniej Jeffrey miał ubaw. Objął mnie w tali i wyprowadził na ulicę.

-Nocą to miasto jest piękne, bo nie widać tego całego syfu.

            No i miał rację. Ulice były oświetlone, co dodawało im charakteru. Brzydkie detale były schowane w mroku. Że też wcześniej nie wpadłam na pomysł na nocną przechadzkę po rodzimym mieście. Naprawdę mi się to podobało. Było tajemniczo i spokojnie, ale pewnie tylko dlatego, że mieszkałam na obrzeżach. W centrum zapewne balowały nastolatki mające wysokie mniemanie o sobie i swojej dorosłości.

-Czemu milczysz?

-Nie mogę?

-Myślałem, że sobie pogadamy.

-To podejmij jakiś temat.

            Uśmiechnęłam się do niego.

-Nie dostałem buzi na dzień dobry.

-Pewnie dlatego, że jest noc, nie sądzisz?

-To już w nocy mi się nie należy?

-Niech się zastanowię.

            Zrobiłam zamyśloną minę, po czym wybuchnęłam śmiechem, gdyby na niego spojrzałam. Zrobiło mu się troszeczkę przykro i wyglądał jak zbity pies. Nie byłam wstanie na niego patrzeć, miał takie smutne oczka.

-Ej! No nie gap się tak na mnie!

-Ale mi smutno, jesteś okrutna.

            Miałam wrażenie, że zaraz mi się rozpłacze! Szturchnęłam go łokciem

-Jeff, od płakania, to ja tu jestem!

            Zatrzymałam się. Złapała go za ramiona. Cmoknęłam go w policzek i wtuliłam głowę w jego klatkę piersiową. Objęłam go w pasie, a on położył dłonie na moich plecach i błądził nimi po nich.

            Byliśmy już blisko, było już słychać śmiechy ludzi, z którymi mieliśmy spędzić czas. Złapałam mojego chłopaka mocniej za dłoń, zaczynałam się bać, a on chyba to wyczuł, bo uspakajająco się do mnie uśmiechnął.

-Spokojnie.

            Szepnął i wyprzedził mnie, żeby odgarnąć gałęzie jakichś krzaków, ułatwiając mi tym przejście.

-Nie wiedziałam, że z ciebie taki dżentelmen.

-Wiele rzeczy o mnie nie wiesz.

            Jego pocałunek prawie zwalił mnie z nóg. Musiał mnie przytrzymać, żebym nie upadła. Zaskoczył mnie i to bardzo, ale bardzo przyjemnie. Wplótł dłonie w moje włosy. Był w tym tak niesamowity, tak stanowczy i uczuciowy za razem. Uwielbiałam, kiedy to robił, kiedy mnie tak całował, z taką ogromną pasją. Robiło mi się coraz cieplej, dziwnie się czułam.

-No to…

            Nie pozwoliłam mu czegoś tak wspaniałego przerywać. Za bardzo go pragnęłam. Chyba pierwszy raz się tak czułam, wcześniej całowanie się z nim nie robiło na mnie tyle wrażenia, nie odczuwałam dużo jak w chwili obecnej. Coś niesamowitego.

-Ekhem, nie chciałbym przeszkadzać, ale….

-Ale właśnie to robisz debilu!

            Jeff warknął na kogoś, nie widziałam tego chłopaka, bo spuściłam głowę. Moje policzki przybrały barwę czerwoną, czyż nie uroczo?

-Musiałeś to zrobić, tak?!

-No i tak już długo się na was gapiłem, więc… ej! Ja cię znam!

            Podniosłam wzrok, to ten chłopak! Ten… od razu się skrzywiłam, gdy go rozpoznałam.

-Mogłaś od razu powiedzieć, że jesteś jego dziewczyną.

-Nie twój interes.

-Co on ci zrobił?

-Nic jej nie zrobiłem, za kogo ty mnie masz?!

-Dobra, nie pierdol już, suszy mnie.

            Nie powinno mnie to dziwić a jednak. Jeff objął mnie w tali i ruszyliśmy za tym rudym, jakkolwiek miał na imię.

-Kretyn.

            Szepnął mi na ucho i cmoknął mój policzek. Z każdym krokiem moje serce zaczęło szybciej bić. Bałam się tego, co nas czkało, tych wszystkich ludzi zgromadzonych wokół ogniska, nie wiem czemu, przecież byłam z moim chłopakiem, nic nie powinno mi grozić. Nie zliczyłam ile razy powtarzałam sobie w duchu „Będzie dobrze Su, dasz radę.” Jeffrey usiadł obok jakiegoś blondyna i poklepał miejsce obok siebie. Chyba jeszcze nie wiedział, jaki błąd popełnił. Złapał mnie za dłoń i zaczął po kolei przedstawiać swoich znajomych. Z wymienionych imion zapamiętałam tylko Toma i Jessice, chociaż nie jestem pewna, czy ta dziewczyna ma tak na imię, Isbell wypowiedział je tak szybko i cicho, że nie do słyszałam. Wiedziałam, to było widać, że coś między nimi kiedyś było i że to on z nią zerwał czy coś, bo ciągle się do niego łasiła, co mnie wkurwiało delikatnie mówiąc. Był mój, ale między jej uroczymi uśmieszkami a słodkim śmiechem zdawało mi się, że go tracę. Nie miałam z nią szans. Była przepiękna, urocza i każdy facet, który uczestniczył w spotkaniu ślinił się na jej widok. Oglądnęłam całe towarzystwo. Łącznie ze mną było nas sześcioro. Dwie dziewczyny i piątka facetów…

-Masz ochotę?

            Rudy wyciągnął w moją stronę butelkę z piwem. Spojrzałam na nią, potem na jego szeroki uśmiech.

-A co mi tam.

            Nie był to dobry pomysł. Wcześniej nie miałam alkoholu w ustach. Moje krztuszenie się wywołało ciszę i wielkie zdziwienie obecnych. Bill, bodajże, zaśmiał się i poklepał mnie po plecach.

-Przywykniesz, smak nie jest najgorszy.

            Po naszym pierwszym spotkaniu chyba nie za dobrze go oceniłam. Teraz był jakiś taki inny… a może to ja się zmieniłam? Przesunął się i zrobił mi miejsce na leżącym pniu. Przesiadłam się, nie wiem, czemu, przecież nie darzyła go jakąś wielką sympatią. Głupia Su zostawiła swojego faceta z klejącą się do niego laską. Z doświadczenia wiem, że facet pod wpływem alkoholu zachowuje się zupełnie inaczej, dlatego bardzo mi się nie podobała flaszka, z której pił Isbell.

-Wypij jeszcze, to ci się humor poprawi.

-Nie, dziękuję.

-No śmiało. Pora się zabawić!

-W sumie… co mi tam.

            Nie wiedziałam, że potrafię aż tak szybko pić. Po chwili trzymałam w dłoni pustą butelkę.

-Chyba powinienem cię przeprosić, wtedy nie zachowałem się dobrze, nie wiedziałem, że jesteś dziewczyną mojego kumpla i…

-Bill, przecież nic złego nie zrobiłeś. To ja zachowałam się jak… nawet nie wiem kto, głupio mi z tym.

-Przestań, rozumiem, że mogłaś się trochę wkurwić, bo zaczepił cię obcy chłopak.

-To mnie nie usprawiedliwia. Trafiłeś na mój zły humor…

-Zły nie zły i tak cię wtedy polubiłem.

            Nie wiem ile wypił, może coś brał, może rzeczywiście nie robiło mu to wielkiej różnicy.

-Naprawdę mi głupio…

-Przestań już pierdolić! Możemy zapomnieć o tamtej sytuacji. Bill jestem…

            Zaśmiałam się. Coraz bardziej mi się podobał, ale z charakteru! W sumie… przystojny też był. Jego rude włosy ładnie wyglądały oświetlone przez ognisko. Zawsze myślałam, że ludzie z takim wyglądem i ubiorem są okropni, źli i… cholernie się myliłam, jak zwykle.

-Więc jesteś fanką Ledów?

-Tak wyszło.

-I bardzo dobrze wyszło!

-Taa…

            Idiotka! Po prostu świetnie! To zaczęło brnąć za daleko. To dziwne, naprawdę, bo ludzi trzymałam z dystansem, a on… on miał jakąś taryfę ulgową u mnie… najgorsze jest to, że uznałam, że fajny z niego koleś… i to po głębszej analizie jego wyglądu!

            Zerknęłam na swojego chłopaka. Ta blondyna nadal się koło niego kręciła. Nie wiem czy powinnam coś z tym zrobić czy nie.  Sumie, jak mnie kocha, to nie zostawi ani nic z tych rzeczy. Nie jestem pewna, czy mogę mu aż tak zaufać.

-Lepiej coś z nią zrób, to jego była. Byli razem dość długo, pokłócili się i zerwali, ale nadal coś do siebie czują, jak widać na załączonym obrazku. Jeff od zawsze miał szczęście do ładnych lasek.

-No to widocznie jestem jakimś wyjątkiem.

            Nie wiem, co w tym było zabawnego, ale Bill o mało co się nie przewrócił. Patrzył na mnie w taki dziwny sposób, że aż mnie dreszcze przeszły.

-No tak jesteś wyjątkiem, bo jesteś z nich wszystkich najładniejsza.

-Nie kpij sobie ze mnie w ten sposób.

-Ale ja mówię całkiem serio, przysięgam!

-Czujesz coś do niej nadal, prawda?

            Spytałam niepewnie. Potarłam swoje ramiona, żeby się choć troszkę ogrzać. Nie wiem czy usłyszał, ale chyba tak, bo patrzył na mnie ze zdziwieniem.

-Do kogo niby?

-Do Jess…

-Nie żartuj, nic do niej nie czuję.

            Kopnął jakiś kamień, który się napatoczył. Kłamał! Ja wiem, że on kłamie! Widać to po nim!

-Nie musisz mnie okłamywać, wiesz.

-Przecież tego nie robię Su.

-Ale tam na ognisku…

-„Tam na ognisku” było i się skończyło.

-Nie bądź proszę taki.

-Jestem sobą przecież.

-Tak? Doprawdy?

-No tak…

-Nadal ją kochasz! To widać Jeff! Nie rób ze mnie idiotki! Zastanów się nad sobą i swoim zachowaniem! Nie chcę być do kurwy raniona! Mam już dość bycia zabawką do zabawiania!
–Su dobrze wiesz, że to nie tak. Może i coś nadal do niej czuję, bo fajnie nam razem było, spędzaliśmy miło czas, ale to już minęło i wiem, że nie wróci. Nie mogę cały czas tego rozpamiętywać. Postanowiłem stworzyć nowe wspomnienia z tobą, więc proszę cię, nie pierdol takich głupot!

-Nadal mnie okłamujesz Isbell! Widziałam, jak się przy niej zachowywałeś, jak odpowiadałeś na jej zaloty!

-A ty gadałaś z Billem i się do niego uśmiechałaś!

-A z kim miałam gadać, skoro mój facet wolał przyglądać się jak jego ex zalotnie do niego mruga! Bill robił mi tylko za towarzystwo!

-Tylko za towarzystwo?! Jasne, no tak. Bill robił tyyylkooo za towarzystwo!

-O co ci kurwa chodzi?! Tylko z nim gadałam.

-Ja też TYLKO z nią gadałem!

-Jak tam sobie kurwa chcesz!