I was in my mind and I saw... - 4

Witam!

Rozdział krótki, ale z własnego doświadczenia wiem, że długich się nie za bardzo chce czytać.

Jakiś tam pomysł mi świta, więc źle nie jest. Może akcja się rozkręci bardziej, mam nadzieję.

            Wystarczyło zwykłe „Gdzie byłaś?!”, nie trzeba było mnie pchać na ścianę. Cóż rodziny się nie wybiera. Złość mu nie przeszła, a cudowny uśmiech z mojej twarzy nie znikał. Niespecjalnie przejmowałam się tym, co zamierzał ze mną zrobić. Byłam za bardzo radosna, żeby się tym przejmować.

-Piłaś!

-Ani troszkę.

            No dobra, wyglądałam na podejrzanie zadowoloną z życia, szczególnie, że przez ostatnie dni zabijałam wszystkich wzrokiem. Ale go to wkurwiało! Nawet zaczął mnie podduszać przedramieniem. Złapałam go za rękę i usiłowałam odciągnąć od swojego gardła, poluźnić uścisk, cokolwiek. To troszkę przestało być zabawne. Był tym bardzo usatysfakcjonowany, w końcu widział ból w moich oczach. Jednak nie trwało to długo, bo puścił mnie. Znaczy się, złapał za ramię i pchnął w stronę łóżka. Mało mu było? No tak, moja matka jak widać nie zadowalała go, więc musi sobie jakoś ulżyć. Usłyszałam znajomy mi brzdęk sprzączki od paska. Zerknęłam na niego. To takie zabawne, w sumie nie wiem czemu się zaśmiałam. Poprawiłam się i ułożyłam bliżej ściany. Sama zaczęłam odpinać guzik od moich jeansów. Minę w tym momencie miał po prostu świetną! Zdziwienie? Nawet nie wiem, jak to określić! Zsunęłam spodnie i rzuciłam na podłogę. A ten stał i się gapił, zamiast się do mnie dobierać. Czyżby go zamurowało? Spoliczkował mnie, nie bolało. Złapałam się za policzek.

-Ałć.

            Zaśmiałam się i usiadłam.

-Przestań!

-Seks bez przemocy ci nie odpowiada, co?

            Kpiłam z niego, a on robił się coraz to bardziej czerwony. Trochę mi się marzyło zobaczenie jak gorąca para wylatuje z jego uszu i osa, tak jak w bajkach. Niedoczekanie moje. Zapiął rozporek i wyszedł.

-I co tatko, przegrywasz?!

            Krzyknęłam i wybuchnęłam jeszcze większym śmiechem. Myślałam, że to ja jestem słaba psychicznie, widocznie nie. Chyba za wcześnie się cieszyłam. Głupia!

            Dostałam w twarz z backhandu, upadłam na podłogę. Ojczym już spuścił spodnie wraz z bielizną i klęknął przy mnie. Szarpnięciem rozdarł moje majtki. Chwycił mnie za nogi i przyciągnął do siebie. Złapał mnie pod udami i wszedł we mnie jednym, mocnym pchnięciem…

-Chyba dostatecznie zrozumiałaś, że masz skończyć z tym chłopakiem!

-Tak…

            Szepnęłam i jeszcze bardziej skuliłam się w kącie. Znów był zadowolony, a ja znów się poddałam. Jeszcze nigdy mnie tak nie zerżnął i nie pobił. Bałam się go, naprawdę. Nie chcę czuć po raz kolejny tego samego, okropnego bólu… nie chcę.

            Po raz kolejny wylałam z siebie ocean łez. Czy w moim życiu będzie tylko cierpienie? Jestem na to za słaba. Nie mam już woli walki. Podobno nie można się poddawać, ale każdy by zrobił to samo na moim miejscu. Teraz będę potulna jak owieczka, nie mam wyjścia. Do póki nie miałam nic do stracenia, to był mi obojętny mój los. Teraz mam Jeffreya, nie wyobrażam sobie życia bez niego, bez jego cudownych oczu, bez jego słodkich ust, bez jego… bez całego Jeffa. Nie potrafiłabym odejść na tamten świat, nie teraz, bo jest on. Dla niego będę żyć. Nie wiem, chyba się łudzę, że już zawsze będę z nim a on ze mną. Pewnie tak. Niedługo mu się znudzę. Jednak chcę choć jeszcze przez te kilka dni być szczęśliwa. Później odejdę… odejdę na zawsze.

            Ojczym stał przy oknie w salonie i przyglądał się czemuś a raczej komuś. To był Jeff, czekał na mnie.

-Chyba dość jasno się wczoraj wyraziłem.

-Tak…

            Wzięłam głęboki wdech i wyszłam z domu. Chłopak ucieszył się na mój widok. Chciał mnie przytulić, ale odsunęłam się.

-Musimy pogadać.

            Powiedziałam oschle i ruszyłam w stronę szkoły. Złapał mnie delikatnie za dłoń, mocno nią szarpnęłam i spojrzałam na niego wrogo. Może nie powinnam być taka ostra? Nie zasłużył na takie traktowanie. Nie potrafię być teraz miła. Pod maską „Wściekła Su” ukrywam swoją rozpacz. Nie mogę mu pokazać moich łez, nie w tej chwili.

-Su, co jest grane?

-Nic… Jeff, ja…

            „Niech cię szlak Jeffreyu Isbell!” Przytulił mnie do siebie. W napływie złości uderzyłam go z pieści w klatkę piersiową. Rozpłakałam się, niestety. To jest trudniejsze niż mi się wydawało.

-Słońce…

-Musimy się rozstać.

            Najprościej, prosto z mostu. Ta chwila oczekiwania na jego odpowiedź ciągnęła się niemiłosiernie. Wytarłam łzy, wzięłam głęboki oddech i spojrzałam na niego z powagą. Chyba go zatkało, nic nie mówił. Zauważyłam lekkie zdenerwowanie malujące się na jego twarzy.

-Ale… ale czemu?

-Bo… nie mogę ci powiedzieć.

-Chcę znać powód! Jest inny?

-Nie! Oczywiście, że nie! Jak możesz mnie posądzać o coś…

-To czemu? Zrobiłem coś nie tak? Znudziłem ci się?

-Po prostu… Jeff, nie chcę o tym mówić.

            I co miałam mu powiedzieć?! Ojczym mi kazał, bo nie chciał, żebyś mnie kiedyś bzyknął, bo należę do niego?!

-Przepraszam.

            Odwróciłam się na piecie i odeszłam. Nie wiem, jak bardzo mu na mnie zależało, ale chyba jakoś musiało, skoro złapał mnie za ramię i nie pozwolił pójść.

-Mnie nie okłamiesz. Ja doskonale wiem, że w twoim życiu jest coś złego. To po tobie widać. Chce znać prawdę. Nawet, jeśli to będzie najgorsza prawda, jaką usłyszę, ale chcę wiedzieć Su, muszę.

-Wstydzę się tego i nie będę o tym rozpowiadać wszem i wobec!

-Mów!

-Nie kurwa!

-Nie ufasz mi?!

-Może tak, może nie.

-Zasługuję naprawdę!

-Nie taką prawdę, ok.?! Nie powiem ci, nikt ni może wiedzieć.

-Su, nie wydam cię nikomu. Po prostu to powiedz. Powiedz, że kogoś zabiłaś i nie możesz się przyznać, nie wydam cię, rozumiesz?

            „Zabiłam?...” Miał świetną minę, kiedy wybuchnęłam mu śmiechem w twarz. Zakryłam usta dłonią i starałam się uspokoić.

-Nie wiem, za kogo ty mnie masz Jeff. Nie zabijam ludzi, choć już nie raz miałam ochotę.

-Więc, co? Co ci się dzieje?

-Naprawdę chcesz wiedzieć? Zżera cię ciekawość? Jeff, nie powinieneś wiedzieć. Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz.

-Błagam cię.

-To nie jest miejsce na takie rozmowy.

            Rozglądnęłam się po ulicy. Mam nadzieję, że zrozumiał, o co mi chodziło. Na pewno, bo złapał mnie za dłoń i pociągnął za sobą. Aż tak go ciekawił mój sekret? Nie jestem pewna tego, czy powinnam komukolwiek się tak zwierzać. I tak już za dużo wiedział i widział. Za dużo… W sumie, teoretycznie, powiem mu, a on… co on zrobi? Będzie się na mnie gapić jak na… z obrzydzeniem, zmierzy mnie wzrokiem i odejdzie. Tak jak wtedy, kiedy mnie pocałował. I tyle go będę widzieć. Czy był aż takim chujem?

-Teraz jesteśmy sami. Tylko ty i ja, nikt więcej. Mów.

-Nie, to naprawdę zły pomysł.

-Nie ufasz mi, prawda?

-Nie chodzi o to czy ci ufam czy nie. Wstydzę się tego po prostu.

-Jeśli mi nie powiesz, to nie będę wiedział, jak mam ci pomóc.

-Jeśli ci powiem, to i tak mi nie pomożesz. Dla mnie nie ma już ratunku. Śmierć tylko ona mi pozostała.

-Nawet tak kurwa nie mów!

-Bo co?! Mam prawo mówić to, co chcę do kurwy!

-Ale nie tego! Su, co się dzieje?

-Nic, po prostu nie możemy być razem.

-Czemu? Myślałem, że coś do mnie czujesz.

-Bo tak jest.

-To nie zrywaj.

-Muszę!

-Czemu?!

-Bo… mojemu  ojczymowi nie podoba się to, że się z tobą spotykam i takie tam…

-I to jest powód? Nie rozśmieszaj mnie! - Zaśmiał się, nawet nie wiedział jak bardzo mnie to zabolało. – I zamierzasz się go posłuchać? Aż TAK mnie kochasz? Od kiedy ty się starych słuchasz? Su…

-Zamknij się!

            Krzyknęłam i odeszłam. Nawet nie miał pojęcia, o czym pierdolił! Myślał sobie, że… co on sobie w ogóle myślał?! Jakim prawem tak mówił?! Nie miałam najlepszego humoru, a raczej KTOŚ go pogorszył. Nic z tego, nie zamierzałam iść do szkoły, małe wagary.