I was in my mind and I saw... - prolog

Witam!

Tym razem w pojedynkę.

Mam nadzieję, że dotrwacie do końca. Uprzedzam, że jeszcze nie mam pojęcia o czym będzie to opowiadanie.

Zarys jest, ale nie wszystkie szczegóły ustalone.

Nie zagaduję. Miłego czytania.

Z góry przepraszam za błędy.

            Witajcie! Mam na imię Susana, Suzy, jak kto woli. Już od roku Tu siedzę. Między czterema ścianami, wtulona w wypłowiały koc. Noce są Tu zimne, dnie w sumie też. Najgorzej jest zimną, kiedy przez niedokładnie uszczelnione okno wpada mroźne powietrze. W tej nieprzyjemnie porze roku najwspanialsze jest to, że mogę malować różne dziwne rysunki palcem na szybie. Zazwyczaj do niej nie podchodzę, nie lubię patrzeć w dół, wspomnienia napływają wtedy do głowy. Poza tym zza krat ciężko się ogląda ten cały świat. Wiesz, że jesteś uwięziony i gówno z tym możesz zrobić, a ci wszyscy ludzie? Chodzą sobie, gdzie im się podoba, są szczęśliwi, uśmiechnięci. Nikt im nie rozkazuje, nikt się na nich krzywo nie gapi. Beztroskie życie, nie tak jak Tu.

            Na przykład wczoraj, tak wczorajszy dzień był taki jak każdy inny, normalka. O ósmej śniadanie, leki. Do południa nuda, rzadko kiedy o tej porze są odwiedziny, zwykle po obiedzie. Przez ten cały czas kroczysz korytarzem i uświadamiasz sobie „Boże, ale jestem pierdolnięta!” Patrzysz na tych ludzi i jesteś tak wściekła, że masz ochotę ich pozabijać. Obiad jest ohydny, nikt tu specjalnie nie dba o naszą dietę i kubki smakowe. „Wariaci, to przecież wariaci. Durni są i tyle…” Po godzinie pierwszej robi się tłoczno, czas odwiedzin. Siadam sobie wtedy na ławeczce w kącie i obserwuję te szczęśliwe buźki, no nie wszyscy tu się cieszą. Ci ‘normalni’ gapią się na Nas, jakbyśmy posiadali dodatkową parę rąk, trzecie oko czy byli w jakikolwiek sposób zmutowani. Nie zdają sobie tak naprawdę sprawy, że to My jesteśmy normalniejsi od Nich. Jeszcze brakuje tego, aby Nas wytykali palcami. „Patrz mamo, co za psychol!” Wystarczy „Zwykli udzie z problemami, choroba jak każda inna. Cyrk, to na drugim końcu miasta, skarbie!” Ale to nie wszyscy tacy są, zdarzają się wyjątki. O, na przykład ostatnio. Podeszła do mnie dziewczynka, może miała sześć lat. Uśmiechnęła się do mnie i powiedziała „Nie martw się, będzie dobrze!” Rozumiecie to?! Dziecko, małe dziecko podeszło do mnie i powiedziało takie coś! Nawet nie wyobrażacie sobie, jak było mi z tego powodu miło. Ktoś w końcu mnie zauważył. Mnie, szarą Susan siedzącą w kącie i kontemplującą ten cały bajzel.

            Po odwiedzinach w końcu można odpocząć i wyciszyć się. Nie to, że jest spokój. Ale po prostu wkurwiają mnie ci ludzie. Dość już o nich. Mamy czas wolny. Nie mam Tu przyjaciół. Nie wywyższam się od nikogo, podziwiam tych wszystkich ludzi za to, że jeszcze żadne się nie zabiło. Krążą plotki, że kilku takich było, ale to dawno, dawno temu, kiedy w każdym kącie nie kręcił się pielęgniarz. Czasem nawet potrafił być jak cień, to naprawdę irytujące. Fajnie jest mieć własnego Aniołka Stróża, ale to już przesada. Wiem, że to was zanudza, ale u mnie jest tak dzień w dzień. Moje życie przestało być ciekawe, a Oni myślą, że mi pomogą jakimiś durnymi lekami, które robią mi blokadę w mózgu i nie odczuwam po nich nic. Myślę, że jestem szczęśliwa. Czy tak jest? Nie i już nigdy nie będzie.